ای کرببلا مشرق انوار خدایی

زین بارگهت هم صفت عرش علایی

از شش جهت و چارطرف روح فزایی

تا مقتل شاهنشه خیل شهدایی

شهر تو بود غمکده و دشت خطرناک

تلخ است هواهای تو در کام چو تریاک

روئیده ز زهر، است به خاکت خس و خاشاک

چون زاده ی زهرا خلف سیّد لولاک

در دشت تو ای کرببلا هیچ پیمبر

ننهاد قدم اینکه نشد زار و مکدّر

آگه ز بلیّات تو گشتند سراسر

بر سبط رسول آنچه شده ثبت به دفتر

روزی که به صحرای تو آمد ز مدینه

این خسرو بی لشگر و بی شبهه و قرینه

با اهل حرم خاصه دل افسرده سکینه

در شطّ تو با آنکه روان بود سفینه

تا آنکه به روز دهم ماه محرّم

شد لشگر بسیار در این دشت فراهم

یکسر زپی قتل حسین گشته مصمّم

پس شمر به بیداد و ستم گشت مقدّم

چون تشنه لب از خنجر او کشته شد این شاه

آفاق پر از غلغله شد تا فلک ماه

شه را چو زدند آتش بیداد به خرگاه

جبریل گهی زد به سر و گاه کشید آه

تا شاد نمایند ز خود آل زنا را

کردند، به یکباره فراموش خدا را

ز اندازه بکردند فزون جوروجفا را

کشتند زکین پنجمی آل عبا را

یا شاه شهیدان نظری کن به گدایان

کاندر حرمت گشته زغم نوحه سرایان

زین طرفه بلایی که ندارد حد و پایان

بر اهل نجف زمره ی بی برگ و نوایان

بر درگه خلاّق جهان قادر یکتا

ما را تو شفیعی چه به دنیا چه به عقبی

ای بنده ی جان بخش دمت صد چو مسیحا

این مرده دلان را به کلامی بکن احیا

شش ماه فزونست که این مایه ی ماتم

غالب شده بر قالب ذریّه ی آدم

این است بلایی که مبین باشد و مبرم

یک روز کشد بیش و دگر روز کشد کم

اهل نجف از بیم وبا طعنه ی طاعون

مجموع پریشان و غمین حال و جگر خون

گردیده فراری چه به دشت و چه به هامون

ما سوی تو بشتافته با حال دگرگون

بر پیر و جوان دوستی ات حصن حصین است

امر تو روان هم به سما هم به زمین است

در هر دو جهان مهر تو سرمایه ی دین است

بر خلق ولای تو همان حبل متین است

ای روز ازل داده به درگاه خداوند

جان و تن و اموال و عیال و زن و فرزند

بر خاک نشینان ره این واقعه مپسند

تا خصم از این غصّه بیفتد به دلش بند

این جامه ی$ ارزنده تر از درّ بهایی

باشد ز پی پاسخ گفتار «وفایی»

آن شاعر کامل که به تائید خدایی

ختم است بر او مرتبه ی مدح سرایی