از روزگار داد و فغان ز احتساب او

فریاد از تطاول و از انقلاب او ...

... شد ناخن خیال تو مضراب جان چنان

کاوتار من کنند فغان همچو تارها

هرگه که یاد می کنم از عهد دوستان ...

... شهریار از خیمه بیرون زد قدم

در فغان از پی غزالان حرم

چون ندیدش کس که آرد مرکبش ...

... عندلیبان اندر آن بستانکده

در فغان هر سو رده اندر رده

گفت کای فرمانده ملک وجود ...

... دخت زهرا چون به خیمه بازگشت

در فغان با بانوان دمساز گشت

آنچه دور چرخ کژرو خواست شد ...

... مرقد پاک برادر در کنار

زد فغان چون بر سر گل عندلیب

کرد شرح حال هجران با طبیب ...

... فاش بر گویید بالله حال چیست

این فغان و شور و غوغا بهر کیست

سر زنان گفتند کای زاد بتول ...

... رو سوی خرگاه آل الله نهاد

از فغان بانوان در خیمه گاه

شد فضا پر ناله ماهی تا به ماه ...

... تا به نزد مرقد پاک رسول

از فغان بانوان محترم

آمد اندر لرزه ارکان حرم ...

... که امید خیر و خوبی من از این نظر ندارم

سزد ار ز دست جورت ز جگر فغان برآرم

بر شه ولی دریغا که من آن جگر ندارم ...

... پس با دل شکسته جگرگوشه بتول

از دل کشید ناله و افغان که یا اخاه

لختی عنان بدار که گردم بدور تو ...

... آن یک نهاد رو سوی میدن که یا ابا

وان یک کشید در حرم افغان که یا اخی

رفتی و یافت بی تو بما روزگار دست ...

... گفتم ز صد یکی بتو از حال کوفه باش

کز بارگاه شام برآید فغان من

پس رو بسوی پیکر آن محتشم گرفت ...

... ماندم بصد حجاب ز خرگاه قرب دور

تا از کدام پرده بر آید فغان من

دادم مقام پاک و ستادم حضیض خاک ...

... جبریل همسفر شده شیطانرا

آن چون پری گرفته فغانها کرد

کاهریمنی ربوده سلیمان را ...

... تاخت چونانکه سوی کشته چمد ابر مطیر

توپ تندر خطر از موکبه اش کرد فغان

کوس اژدر جگر ازکوکبه اش کرد نفیر ...

... بشنو ز شاخ گلبن و بگذر بمرغزار

یکسو فغان صلصل و یک سو خروش کبگ

یکسو نشید بلبل و یک سو نوای سار ...

... یکسر موی وی ار برز بر کوه نهند

بس وقوراست بگردون رود از کوه فغان

چهر و دستش بخور و ابر نماید هر چند ...

... گذر بر آن تن بی سر نمود دختر او

فغان که تکیه به نی زد چو بهر آسایش

زدند سنگ به پیشانی منور او ...

سحرگاهان که شبنم بر گل افتد

زتو شور و فغان در بلبل افتد

بت فایز به یاد نوگل خویش ...

سحر شد ناله بلبل نیامد

فغان از عندلیب و گل نیامد

زمژگان پل بسازد فایز زار ...

... مگر کاکل پریشان کرده ای باز

برآوردی فغان از جان فایز

که همچون گل گریبان کرده ای باز

فغان از امشب و یاد از شب دوش

که با دلبر ببودم دوش بر دوش ...

فغان کز کوی جانان دور ماندم

ز فیض صحبتش مهجور ماندم ...