... گه ز بط باده خاطر آرم خرم

چیست بط باده شعر بیغش شیوا

کیست بت ساده یار مونس همدم ...

... کز شمیم نغز او مغز خردگیرد زکام

زان سپس خواندم برش این شعر را کز شرم او

خون به جای خون چکد اهل خرد را از مسام

... که نرم نرمکم از مهر می دهد دشنام

که این حکیمک گویی پیمبر شعر است

که معجزات سخن می شود بدو الهام ...

... چون متاع فضل کاسدگشته بازار سخن

شد بلاغت از میان تا شعر من شد از میان

شد شجاعت از جهان تا از جهان شد بو الحسن

هم تو می دانی که عهدی بسته بودم دیرپای

تا به شین شعر و نون نظم نگشایم دهن

وین زمان این ژرف دریا یعنی این طبع روان ...

... ز چشم و زلف بتان گر جریمه یی خواهی

به جای جایزه شعر من ببخش به من

که از بنفشه و بادام زلف و چشم بتان ...

... لختی ای مه بنشین و آتش ما را بنشان

تو ز مو مشک بیفشان و من از شعر شکر

دف بزن رقص بکن وسه بده جان بستان ...

... که ترسم اینکه به یغما رود چو گنج روان

بس است طبیت و شوخی پی حلاوت شعر

بیا به فکر معاش اوفتیم و قوت روان ...

... به چنگ زر چو تو سیمین بری به چنگ آید

که شعر خالی پر نان نمی کند انبان

تراس مایه جمال و مراس مایه کمال

کنیم هر دو تجارت چو مرد بازرگان

ز شعر مشکین تو مشک را کنی کاسد

ز شعر شیرین من شهد راکنم ارزان

ترا ز زلف سیه طبله طبله مشک ختن ...

... ز بذل کردن سیم و زر بهادرخان

رسانده شعر به شعری ز پایه قاآنی

ز شوق تا شده مدحتگر بهادرخان

... ملکتت از طیش جیش حادثه مامون

شعر من آن سرو بوستان معانی

چون قد خوبان به باغ مدح تو موزون ...

... کنون قاآنیا ختم سخن کن

که در اسلوب شعر اینست قانون

الا تا در نیاید در دو گیتی ...

... وجناتش چو طبع تو خرم

حرکاتش چو شعر من شیرین

چبا بد دور چشمکی دارد ...

... گفت قاآنیا به گیسوی من

شعر بافی مکن بهل تضمین

باده پیش آر از آنکه درگذرد ...

... پروین گرفته در شکر لعل نوشخند

شعری نهفته در شکن شعر عنبرین

بر روی مه کشیده دو ابروی او کمان ...

... بهر سیم آرم برون دست طمع از آستین

نام او شعر مرا ماندکه چون آری به لب

آبت آید در دهن بی خود نمایی آفرین ...

... زانست که بر سرو زند فاخته کوکو

شیرین نشود شعر مگر زان لب شیرین

نیکو نشود وصف مگر زان رخ نیکو ...

... غواص وش این نظم که چون رشته لولو

این شعر فرستادم و امید قبولست

جز شعر چه آید دگر از مرد سخنگو

تاکامروایی نه به عقلست و به تدبیر ...

... به سخن در نسرشتست کسی مهرگیاه

شعر چندان و نه چندانکه تو خواهی زر و سیم

این چه جادوست که برخاست از ایران ناگاه ...

... در رهگذر باد چرا غره شود کاه

از شعر مزن لاف و برو شعر همیباف

کس گفت که شاعر مشو ای شاعر گمراه ...

... گویی امشب از زمین با رقص می روید گیاه

گر قصوری رفته در این شعر ای صدر جلیل

عذر من بشنو که تا دانی نکردستم گناه ...

... تا همی ببن خدو دست و عونست و جباه

از خدا خواهم سرایم در ثنایت شعرها

کت به وجد آرد روان چون مژده فتح هراه ...

... چون ظل فلک بر همه آفاق رسیده

ار شعر بود مدح ویم قصد که گویم

گه قطعه و گاهی غزل و گاه قصیده