... مرا از بوته خجلت بر آر ای شعله سرکش

که خونها می خورم چون لاله از سودای خام خود

چه افتاده است بر دل بار گردم عندلیبان را ...

گر از نظاره خورشید در چشم آب می آید

ز روی لاله رنگش در نظر خوناب می آید

در آن محفل که بی آتش سپند از جای برخیزد ...

... سر خورشید هرجا رفت بر دیوار می آید

محال است این که داغ لاله رویان در جگر ماند

گل رنگین به سیر گوشه دستار می آید ...

... که خفاش از خجالت روز روشن برنمی آید

مرا از می کشان بر لاله صایب رشک می آید

که تا می در قدح دارد ز گلشن برنمی آید

... نیم بی ظرف تا سازم سیاه از آه عالم را

چو داغ لاله آهم از جگر بیرون نمی آید

نشویی دست تا از اختیار خویشتن صایب ...

... طلبکار ترا آتش نه پا این چنین باید

ندارد وادی ما لاله زاری غیر بوی خون

زخود رم کرده را دامان صحرا این چنین باید ...

به می آن کس که کلفت از دل پرشور من شوید

به شبنم رنگ خون از لاله خونین کفن شوید

اگر دریای رحمت این سبکدستی نفرماید ...

... به ساغر زنگ غم نتوان زدودن از دل پرخون

که شبنم داغ را از لاله احمر نمی شوید

نگردد محو خط سرنوشت از گریه کردنها ...

... خون فرهاد سر از خواب عدم بردارد

آتش لاله چو در دامن صحرا افتد

عذر زندانی بی جرم چه خواهد گفتن ...

... از فضا کم نشود وحشت خونین جگران

لاله را دل سیه از دامن صحرا گردد

صیقل آینه غیب همان در غیب است ...

حسن در هر نگهی عالم دیگر گردد

به نسیمی ورق لاله و گل برگردد

گل رویی که نیاید ز لطافت به خیال ...

... سر عاشق چه خیال است بسامان گردد

شد ز داغ جگر لاله مبرهن صایب

که ته دل سیه از نعمت الوان گردد

... زخم و داغ است که مستانه به هم می جوشند

لاله زار دل افگار تماشا دارد

جوش می را به پریخانه خم باید دید ...

... دل شب عالم انوار تماشا دارد

هر کجا لاله رخان سیل ذقن جلوه دهند

اضطراب دل بیمار تماشا دارد ...

... چون رسد وقت شکایت چه زبان ها دارد

پیش من نیست کم از لاله صحرای بهشت

کف خونی که ز داغ تو نشان ها دارد

می کند دیدنش از داغ جگر را معمور

وادی عشق عجب لاله ستان ها دارد

شمع هرچند به آتش نفسی مشهورست ...

... مور در زیر نگین ملک سلیمان دارد

از جگر سوختگان نیست به جز لاله کسی

که چراغی به سر خاک شهیدان دارد ...

... به سیه روزی من کیست درین سبز چمن

داغ در مد نظر لاله عذاری دارد

خضر اگر راه به سرچشمه حیوان برده است ...

... چهره صایب اگر رنگ فشان شد چه غم است

شکر لله مژه لاله نگاری دارد

... چشم حیران کند از قطره شبنم ایجاد

هر که چون لاله و گل چهره آلی دارد

صدف بسته دهان نیست ز گوهر خالی ...

... جگر ماست ولی نعمت هر جا داغی است

لاله از سفره ما سوخته نانی دارد

می تواند کسی از خار مغیلان گل چید ...

... که کسی دست بر آن سیب ذقن نگذارد

یک سحر لاله خورشید نیاید بیرون

که فلک داغ نوی بر دل من نگذارد ...

... برق از این مزرعه با دیده تر می گذرد

گرمی لاله رخان قابل دل بستن نیست

که به یک چشم زدن همچو شرر می گذرد ...