... این گره در کار من از سوزن عیسی فتاد

روی گرم لاله و آغوش گل زندان اوست

هر که چون شبنم به فکر عالم بالا فتاد ...

... نقطه خالی که از کلک قضا موزون فتاد

برنخیزد لاله بی داغ نمکسود از زمین

شورشی کز عشق مجنون در دل هامون فتاد ...

... از دل پرخون شکایت می تراود بی سخن

مهر نتوان بر دهان لاله از شبنم نهاد

اختیاری نیست در گهواره طفل شیر را ...

... خامسوزان هوس را روی در بهبود نیست

ساده لوح آن کس که داغ لاله را مرهم نهاد

دل ز همدردان شود از گریه خالی زودتر ...

... دل نمی سوزد به داغ دردمندان چرخ را

بیستون پر لاله خونین جگر دارد به یاد

تشنه از موج سراب افزون درین دامان داشت ...

... حاجت خود پیش سر و پای در گل می برد

لاله را از دل سیاهی ابر نتوانست شست

داغ خون ما که از دامان قاتل می برد ...

... چون کشم آه از دل پر خون که باد خوش عنان

می خورد صدکاسه خون کز لاله زارم بگذرد

با ضعیفی بر زبردستان عالم غالبم ...

لاله شبنم فریبت برگ گل را آب کرد

در مذاق لعل آب و رنگ را خوناب کرد ...

... صایب از تعجیل ایام بهاران غافل است

هر که صاف و درد را چون لاله یک ساغر نکرد

زخمی عشق تو چون رو در بیابان آورد

لاله خونگرم خاکستر به دامان آورد

آسمان سست پی مرد شکوه عشق نیست ...

... صایب از خون جگر خوردن نیاسودم دمی

تا به روی داغ همچون لاله چشمم باز شد

... جوش این می چون صراحی گردن از خم برکشد

نوبهار برق جولان لاله را صایب نداد

آنقدر فرصت که یک پیمانه را بر سر کشد

... بوی یوسف از گریبان زلیخا می کشد

داغ سودا می زند چشمک به برگ لاله ام

ناله زنجیر شوقم را به صحرا می کشد ...

... زود خواهد دست گلچین را گرفتن در نگار

لاله های خون که از منقار بلبل می چکد

از عرق هردم دهد شهری به طوفان چهره اش ...

... کز نگاه حسرتم بیش از سخن خون می چکد

لاله زاری می شود گر بگذرد بر شوره زار

بس که از دامان آن پیمان شکن خون می چکد ...

از سر خاک شهیدان سبزه گلگون می دمد

چون نباشد لاله گون تیغی که از خون می دمد

سرکشی در آب و خاک مردم افتاده نیست ...

... کوهکن هر کاسه خونی که خورد از دست رشک

از مزارش در لباس لاله بیرون می دمد

ره ندارد جلوه آزادگی در کوی عشق ...

... داغ مجنون بیابان گرد دارد بر جگر

لاله ای کز سینه صحرا و هامون می دمد

نیست بی حسن ادا یک نقطه صایب شعر من ...

... تازه رویان گلستان غنچه پیشانی نشدند

در بساط لاله و گل روی خندانی نماند

سینه روشندلان در گرد کلفت شد نهان ...

... قمریان تا مصرعی چون سرو موزون کرده اند

در بیابان جنون هر جا که جوش لاله ای است

عاشقان خاری ز پای خویش بیرون کرده اند ...

در سر پرشور ما تا رنگ سودا ریختند

لاله ها پیمانه خود را به صحرا ریختند

من کشیدم بی تأمل باده منصور را ...

... صایب آن روزی که رنگ نوبهاران خام بود

در قدح چون لاله ما را درد سودا ریختند

لاله ها از پرتو رخسار او گلگون شدند

سروها از نسبت بالای او موزون شدند ...

... در لباس گوشه گیری فال شهرت می زند

می شود چون لاله روشن شمع امیدش زسنگ

کاسه در خون جگر هر کس به رغبت می زند ...