... هر قطره اش به دانه گوهر برابرست

از فیض عشق در قدح لاله رنگ ماست

خونابه ای که با می احمر برابرست ...

... در چشم داغ دیده صایب درین بهار

هر لاله ای به کاسه پر خون برابرست

... در دیده ای که هست ز بینش شراره ای

هر لاله ای به سوخته جانی برابرست

باشد سبک چو قلب زراندود پیش ما ...

... در گلشنی که بند نقاب تو واشود

هر داغ لاله دیده حیران دیگرست

هر چند در حلاوت گفتار حرف نیست ...

... هر موجه سراب رگ جان دیگرست

صایب اگر چه سیر گل و لاله دلگشاست

دست و دل گشاده گلستان دیگرست

... پروانه خضر چشمه حیوان آتش است

در عهد خوی گرم تو چون داغ لاله چرخ

پای به خواب رفته دامان آتش است ...

... عمر دراز لازمه روزی کم ست

در لاله زار عشق ز گفتار آتشین

پا در رکاب مهر خموشی چو شبنم است ...

... درمان ما که سوخته ایم از فراق می

چون داغ لاله در دل ساغر نشستن است

بستن به گوشه دل عشاق خویش را ...

... از کار گل به آب خضر دست شستن است

در سینه همچو لاله گره کردن آه را

پیوند خود ز عالم بالا گسستن است ...

از خون چو داغ لاله حصار دل من است

هر که بوی خون شنوی منزل من است ...

... خورشید صید سلسله مشکبار اوست

آن روی لاله رنگ که دل داغدار اوست

چشم سهیل خال لب جویبار اوست ...

... با آن فروغ حسن جگر گوشه سهیل

برگ خزان رسیده ای از لاله زار اوست

هر شبنمی که هست درین باغ و بوستان ...

... آن شوخ دیده ای که حریف شراب توست

چون لاله برگ عیشی اگر هست در جهان

در پرده دلی است که داغ و کباب توست ...

... چشم حباب در گرو انتظار ازوست

گلگونه نشاط ازو یافت لاله زار

خال سیاه بختی مشک تتار ازوست ...

... شاخ از شکوفه پنبه سرانجام می کند

از بهر داغ لاله که در خون نشسته است

وقت است اگر ز پوست برآیند غنچه ها ...

... پایی که کوهسار به دامن شکسته بود

از جوش لاله بر سر آتش نشسته است

افسانه نسیم به خوابش نمی کند ...

... شد سالها و آتش ازو می چکد هنوز

دستی که لاله بر دل مجنون گذاشته است

مجنون گذشت و از جگر لاله ها نرفت

داغی که یادگار به هامون گذاشته است ...

... خسرو اگر به گنج گهر دست یافته است

خواهد شدن چو لاله بناگوش میکشان

از نوبهار تاک شرر دست یافته است ...

... از کاسه سرنگونی فرهاد نسخه ای است

این ساغری که لاله حمرا گرفته است

مژگان به خون صید حرم تر نمی کند ...

... این شوخ چشم قمری سرو پیاده است

داغ است لاله را به جگر یا ز بیخودی

مجنون سری به دامن لیلی نهاده است ...

... با قامت تو سبزه خوابیده است سرو

با چهره تو لاله چراغ نشانده است

دستی است شاخ گل که به مستی نگار من ...

... نظاره تو تازه کند داغ کهنه را

این لاله گویی ز دل آتش چکیده است

اسباب تیره بختی ما دست داده است ...

... نعل مرا در آتش غیرت گذاشته است

داغی اگر به لاله حمرا رسیده است

صایب همان ز دامن آن ماه کوته است ...