... فکر لباس و جامه به خون سرخ می کند

چون برگ لاله صفحه سیمای مرد را

اندیشه معاش گل زرد می کند

رخساره چو لاله حمرای مرد را

صایب جریده باش که اندیشه عیال ...

روی تو سوخته است دل لاله زار را

در غنچه کرده است حصاری بهار را ...

دیوانه کرد سبزه خطت بهار را

در خاک و خون کشید رخت لاله زار را

هر موی دلفریب تو شیرازه دلی است ...

... تا هست در چمن اثر از رنگ و بوی گل

صایب مده ز دست می لاله رنگ را

... زین بیش خشک لب مپسندید جام را

تاچون شفق مدام رخت لاله گون بود

بی باده مگذران چو فلک صبح و شام را

غافل مشو که وقت شناسان نوبهار

چون لاله بر زمین ننهادند جام را

هر کس به خون دل ز می ناب صلح کرد ...

سودا به کوه و دشت صلا می دهد مرا

هر لاله ای پیاله جدا می دهد مرا

مستانه جلوه های تو در هر نظاره ای ...

... ابر بهار آب گهر می دهد مرا

مانند لاله سوخته نانی است روزیم

آن هم فلک به خون جگر می دهد مرا ...

... رزقی که هست خون جگر خوردن است و بس

از سیر لاله زار چو آب روان مرا

در رهگذار سیل حوادث ز کاهلی ...

... تا گشت روشنم که به جایی نمی رسد

کردم گره چو لاله به دل دود آه را

مشکل که خط سبز به انصاف آورد ...

... در خم قرار نیست شراب رسیده را

ما را مبر به باغ که از سیر لاله زار

یک داغ صد هزار شود داغ دیده را ...

مگذار بر زمین دل شبها پیاله را

از باده برگ لاله کن این داغ لاله را

نتوان ز من گرفت به عمر دراز خضر ...

... اشک است غمگسار دل داغدیدگان

شبنم کند خنک جگر گرم لاله را

تأثیر ناله در دل سنگین فزونترست ...

... رخسار او ز گریه من خط سبز یافت

خون مشک می شود به جگر برگ لاله را

صایب توان به زور شراب کهن کشید ...

... با کعبه هم لباس شد آخر کنشت ما

از سنگ کودکان سر ما لاله زار شد

خط شکسته بود مگر سرنوشت ما ...

... صایب کشید شعله ز دل داغ تازه ای

گل کرد شمع لاله ز دامان کشت ما

داغ است لاله زار دل دردمند ما

خواند نوا به آتش سوزان سپند ما ...

منگر به چشم کم به دل داغدار ما

فانوس شمع طور بود لاله زار ما

آید اگر چه قطره ما خرد در نظر ...

... ز افتادگی زیاده شود اعتبار ما

چون لاله ایم اگر چه جگرگوشه بهار

باشد به نان سوخته خود مدار ما ...

... ما را ز بخت سبز چه حاصل که از بهار

داغ است قسمت جگر لاله زار ما

مهد صدف سفینه طوفان رسیده ای است ...

... داغی که می کند دل یاقوت را کباب

از شاهدان لاله عذارست پیش ما

صد پله از فتادگی آن سو فتاده ایم ...

بر رو چو برگ گل ندویده است خون ما

چون داغ لاله عشق مکیده است خون ما

ای تیغ لب مدزد که از شوق بوسه ات ...

... در شاهراه تیغ دویده است خون ما

چون شمع صبحگاهی و چون لاله سحر

هرگز به قیمتی نرسیده است خون ما ...

... از تیغ او امید بریده است خون ما

صایب هزار لاله سیراب سر زده است

بر هر گل زمین که چکیده است خون ما

... یک ذره بی نصیب نشد از عطای ما

از رنگ زرد ماست دل لاله زار خون

گر سرخ نیست چون گل حمرا قبای ما ...

... باشد بخیل تا به در خانه آشنا

امروز داغ لاله رخان نیست چشم من

با آتش است کشتی پروانه آشنا ...