... ای بسا فتنه که بر هر گذر ی بگشایند

ره خوبان همگی بر گل و بر لاله شود

بس که خون دمبدم از هر جگری بگشایند ...

... که شب دزدی غنی غافل نگیرد

کجا گیری به کف جامی چو لاله

گرت ایام پا در گل نگیرد ...

گرچه دل ز آتش هجران تو داغی دارد

باز حال رخت از لاله فراغی دارد

همه شب شمع رخت روشنی دیده ماست ...

... پای در گل بودش یا بودش جان در تن

هر که چون لاله ز سودای تو داغی دارد

شاهدی چون به سخن بلبل باغ ارم است ...

... به عقد زلف تو آن رشته مشتغل کردم

ز سرخ رویی اگر لاله دم زدی در باغ

به خون دیده ز روی تواش خجل کردم ...

گویا بگذشتی ز چمن با رخ گلگون

کز گونه تو لاله خجل گشت و دگرگون

زنجیر بود چاره دیوانه ولیکن ...

... از باغ جمال تو خجل گشته ریاحین

تا خط تو بر گرد گل و لاله دمیده

آیا برسد بر اثر نعل سمندت ...

... شیفته باغ آن غنچه خضرا لباس

سوخته داغ این لاله خونین کفن

بنده هندوی آن افسر ترک ختا ...

... ظاهر از حلقه ای سنبل او

لاله را زا پیاله اش داغی

گو چه حالیست در چنین باغی ...

... از گهرهای شبنم و ژاله

شد مرصع پیاله لاله

ژاله و لاله از سیاهی داغ

آشیان کرده زاغ و بیضه زاغ

آهوی مست لاله ها خورده

همچو مستان پیاله ها خورده

وقت آن شد که ما شکار کنیم

عزم صحرا و لاله زار کنیم

جام گل رنگ لاله را بینیم

چشم مست غزاله را بینیم

لاله را ساغر شراب کنیم

آهوی مست را کباب کنیم ...

... کله کوه چشمه سار شدی

دامن دشت لاله زار شدی

بس که با آهوان قرار گرفت ...

... ژاله در وی فتاد و دندان شد

نرگس تر به روی لاله فتاد

چشم مخمور بر پیاله فتاد ...

... بلبلان را در اضطراب انداخت

لاله از کوه آشکارا شد

لعل از سنگ خاره پیدا شد ...

... خنجری در میان زنگ نمود

لاله آتش چو در تنور افروخت

قرص ها در ته تنور بسوخت ...

... سنبل و سوسنش هم خوش رنگ

لاله اش آب دار و آتش رنگ

صورت وحش و طیر او زیبا ...

... سبزه اش خط عنبرین مویان

لاله اش عارض نکورویان

شاه چون خیمه زد در آن صحرا ...

... آن گدا خون ز دست وی می خورد

شاه در لاله زار خرم و خوش

و آن گدا در میانه آتش ...

... گفت شاها دگر بهار گذشت

وقت صحرا و لاله زار گذشت

چند بینیم وحش صحرا را ...

... تازه گل دسته ای ست پنداری

وان دگر جامه لاله گون کرده

سر ز جیب فلک برون کرده ...

لاله زار جهان عجب باغی ست

که از آن باغ هر نفس داغی ست ...

... گره زلف عنبرین مویی ست

لاله کز خاک می دمد هر سال

صفحه عارض ست و نقطه خال ...

... بداغ و درد دوری چند سوزی دردمندان را

منه زین بیشتر چون لاله داغی بر دل خونین

که از دست تو آخر چاک خواهم زد گریبان را ...

... تو ای فارغ که عزم باغ داری سوی ما بگذر

که در خون جگر چون لاله بینی داغداران را

اگر من بلبلم اما تو آن گل برگ خندانی ...

این همه لاله که سر بر زده از خاک منست

پارهای جگر سوخته چاک منست ...

... دانند حریفان که در آن هم نظری داشت

هر لاله که با داغ دل از خاک برآمد

دیدم که ز سودای تو پر خون جگری داشت ...

... ز غمهای جهان آزادم ای من بنده رویت

بدور لاله و گل چون بگلگشت چمن رفتی

خجل شد آن یک از رنگ تو و آن دیگر از بویت ...