... کز روی گل زرد رباید یرقان را

وقتست که مشاطه گر لاله گشاید

چون نافه ی سربسته سر غالیه دان را

فیض نفس پاک ز بوی گل و لاله

کیفیت می داد کل کوزه گران را ...

... آن اتش گلفام ده امروز که گردون

از چشمه ی خور آب دهد لاله ستان را

وان آب شفق رنگ روان ساز که در جام ...

... که رقم یافته بر صفحه ی برگ سمنست

لاله ی وادی طورست گل روی حسین

که چراغ حرم شاه نجف در سخنست ...

... در غم تشنگی غنچه ی سیراب حسین

داغها بر جگر لاله ی خونین کفنست

یا حسن پرده برانداز که بی شمع رخت ...

... در آن صحیفه که طغرای او کنند رقم

چه جای لاله ی نعمان و برگ نسترنست

سواد خاتم فیروزه ی سعادت او ...

... بنفشه مهر جواز قوافل ختنست

چو داغ لاله شهیدان راه عشق ترا

نشان مهر و وفا بر حواشی کفنست ...

... ز خاک سوخته ی داغ آتشین رویان

دمید لاله و سوزش هنوز در کفنست

نه روز آنست که در خانه مست بتوان بود ...

... دهان غنچه ی سیراب پر در عدنست

چو لاله بی گل روی تو جامه چاک زدن

بتر ز واقعه ی بیستون و کوهکنست ...

... چه جای دم زدن یاسمین و نسترنست

چراغ دولت او لاله ی ابد پیوند

نهال همت او شمع آسمان لگنست ...

... گل شراب در آیینه ی رخ ساقی

چو برگ لاله فروزان میان یاسمنست

دگر فرود نیاید به گوشه ی محراب ...

... رشک صد گلشن آزاد ز سرو و سمنست

معنی آیت نورش چمن لاله و گل

صفت عارض حورش ورق نسترنست ...

... ان کعبه راست خار مغیلان بجای گل

وین روضه راست لاله و ریحان بجای خار

آوازه ی جمال تو هر کس که بشنود ...

گل شکفت و لاله هم وا کرد از طومار مشک

می زند باز از ریاحین جوش در گلزار مشک ...

... کرد بهر امتحان بیرون ز نوک خار مشک

آهوی چینست پنداری صبا در لاله زار

کز وی افتد هر طرف در گرمی رفتار مشک

در حریم بوستان گر شکل آهویی کشند

لاله اش خون بخشد و برگ گلش از خار مشک

از گل نمدیده بویی بس عجب دلکش رسید ...

... کرده گویا ساقی مشکین نفس در کار مشک

لاله دارم عطر ساغر گر نباشد گو مباش

هست لای باده در پیمانه ی خمار مشک ...

... با زبان حال می کرد این غزل تکرار مشک

ای خطت ریحان و خالت لاله و رخسار مشک

نرگست آهوی چین و آن مردم خونخوار مشک ...

... می برد هر دم شبیخونی زهی عیار مشک

آهوی فکرم بسیر لاله زار مدح تو

خورد صد پی خون دل تا ماند ازو آثار مشک ...

... تا به رفتن هر شب آهوی جهان پیمای روز

افگند در لاله زار گنبد دوار مشک

جام می در دست و زلف ساقیت در چنگ باد ...

... تازه گردد نرگس مخمور از دست و ترنج

لاله را چون دامن یوسف بدرد پیرهن

چاک پیراهن گشاید غنچه و چین قبا

داغهای دل نماید لاله ی خونین کفن

بر سر خاک شهید عشق گردد ده زبان ...

... تا کنند از آب زر پر دفتر گل عشر و خمس

در کتاب لاله تا باشد خط از مشک ختن

نامه ی عمرت بعنوان بقا پیوسته باد ...

... دم خوش از نهاد نوع انسان بر نمی آید

چمن پژمرده و گل خشک و بی جان لاله و نرگس

بجز بوی فنا از نخل ارکان بر نمی آید ...

... نوای عندلیب از طرف بستان بر نمی آید

شراب لاله گون ساقی بجام زر نمی ریزد

خروش ارغنون از بزم سلطان بر نمی آید ...

... قد رعنا و صورت زیبا

سرو آزاد و لاله و نسرین

عارض دلفریب و حلقه ی زلف ...

... غنچه های دمیده ی خندان

لاله های شکفته ی رنگین

شکل لیلی و هیأت مجنون ...

... که چو مجنون هوای راغی داشت

از ریاحین و لاله در صحرا

هر طرف نوشکفته باغی داشت

یکدمش غنچه یی حدیثی گفت

یکدمش لاله یی ایاغی داشت

چون نبودش نوای مرغ چمن ...

... رخ چون گل آتشین کن از آب رزان

کز خاک بسی سرو و قد لاله عذار

آیند روان روند چون باد وزان

... چون قامت نی

وان گل که چو لاله بود ریحان گردید

کو ساغر می ...

چو برگ لاله سموم غمت گداخت مرا

روم بدشت عدم کاین هوا نساخت مرا

به دور لاله چون ابر بهاران رو به صحرا کن

شراب ارغوانی نوش و عالم را تماشا کن

... گشتند منفعل گل و سنبل به رنگ و بوی

تا برفکند ماه من از گل کلاله را

دوران دون ببین که چو خواهیم جرعه ای

پر میکند ز خون جگر جام لاله را

غیر از صبا چو نامه بری نیست سوی دوست ...

... چو درد و داغ هم از او و خانه خانه اوست

چو لاله داغ وی از دل برون نخواهم کرد

که سر ز خاک چو بر دارم آن نشانه اوست ...

کسی که عشق تو ورزید با فراغ نرفت

دلش چو لاله پر از خون و جز بداغ نرفت

چه نافه ها که در آن زلف عنبر افشان نیست ...

... اگر چه سرو به صد سال از زمین برخاست

چو گرد ماه ز مشکین کلاله لاله نمود

بنفشه ترش از برگ یاسمین برخاست ...

... هر جا که دیدمش ز خدنگ تو داغ داشت

هر چند بود لاله جگر خون ز درد عشق

لیکن به یاد لعل تو بر کف نفاغ داشت ...