... احوال ما بهمت پیر مغان خوشست

از لاله پرس حالت می کان تنگ شراب

سر میدهد بباد و برطل گران خوشست ...

... از رستخیز گریه که در مسکنش گرفت

از داغ لاله بسوخت چنان لاله زین عزا

کاتش ز داغ سینه به پیراهنش گرفت ...

... نوای بلبل مست از نشاط صحبت گل

مرا چو لاله ز حسرت جگر کباب کند

بباده دیده بختم ز خواب کن بیدار ...

... درین هوا که صبا از نسیم مشگ آمیز

چو لاله بر ورق گل زند گلاب کند

ز بیم قاضی عهدست ورنه هر که بود

چو لاله کاسه و ساغر پر از شراب کند

چراغ چشم صواعد نظام دین احمد ...

... ز پاره های دل و قطره های خون جگر

کنار من همه دم دیده لاله زار کند

در آفتاب جمال تو تیز اگر بیند ...

سلطان روم حمله چو بر خیل زنگ کرد

زد افتاب تیغ و زمین لاله رنگ کرد

درع ستاره شیر پلنگینه پوش چرخ ...

در خاک و خونم از غم چون لاله داغ بردل

دستم بگیر پایم بر آر از گل ...

... تا سوی گشت باغت ساغر شود وسیله

انگیخت لاله در سنگ در راه تو وسایل

عشرت بگلستان کن از جام لاله و می

وز شاخ ارغوان زن برسیخ مرغ بسمل ...

... نخل از عرب سرو از عجم ترک از ختا ماه از ختن

آن زلف و روی لاله گون آنعارض و رنگ چو گل

با مشگ خون با شب شفق با خور سحر با گل سمن ...

... با آب و تاب و رنگ و بو باشد ز عکس روی او

گر لاله روید از چمن گر ارغوان گر نسترن

چون من ضعیفی ناتوان دارد حریفی د جهان ...

کهن داغ جگر را تازه می سازد مگر لاله

که از داغش دمادم می رود آتش به سر لاله

ز بهر داغ سواد میکند فصدش حکیم دهر

از آن خون سیه ریز در درون طشت زر لاله

چه خون دل مجنون بجای باده در صحرا

درون آتش اندازد ز بهر او جگر لاله

ز فعل چرخ پر حیلت هرآنکس تو عجب دارد

که مه چون بر شفق گیرد گشاید چشم بر لاله

نهانست آفتاب گل مگر در غنچه کز هر سو

برافکندست طرف آفتابی را ز سر لاله

تو گویی جام مینایی بمیل از کوره آتش

برون می آرد از باد هوا چون شیشه گر لاله

بدان ماند که آتش در میان آتش افتاد

صبات میسازد از هر گوشه اش زوشن دگر لاله

چو مجنون آتش شیقش بموی سر در افتاد

از آن آتش ندارد از سر خودهم خبر لاله

خم زر بر سر مینا نهد نرگس که پر سازد

قدح بهر چراغ دیده اهل هنر لاله

نسیم نو بهار از باغ عیشش تاوزد دایم

فلک شد سبزه و اختر شکوفه شمع خور لاله

گهی از باد قهر او بخاک افتاده چتر گل

گه از فیض نسیم لطف او شد تا جور لاله

چو طفل مکتبی تعلیم تا گیرد ز کلک او

بآب ژاله شوید صبحدم لوح بصر لاله

دلیلش دود دل آمد که در تکرار درس او

بزیر کاسه شب دارد چراغی تا سحر لاله

اگر بی امر او از سر بپا برگی بیندازد

زند از دست نادانی بپای خود تبر لاله

و گر پا از حصار گلشن لطفش نهد بیرون

خورد بر پهلو از خار بیابان نیشتر لاله

دل کوه از نهیب قهر او خونست از آن دایم

بجای خون برون میآمد از کوه کمر لاله

الا ای دیده تابان تو آن خورشید تابانی

که از فیضت بر آرد لعل سیراب از حجر لاله

چمن اسباب بزمت تامهیا کرده گلها را

ز بهر عطر در مجمر فکنده عود تر لاله

چو در بستان نگون از باد گردد لاله ها را سر

ز بهر مجلس عیش تو فانوسی است هر لاله

برنگ گردن اسب تو خواهد دوخت ز انجامه

سقر لاط سیاه و شرخ را در یکدگر لاله

ز بس کز خون خصمت لاله گون گشتست فرش خاک

برآرد گرد باد اکنون ز خاک دشت و در لاله

ز بهر جان بد خواه تو همچون مالک دوزخ

بگرز آهنین گویا برون جست از سقر لاله

چو خواهد سوی ملک عدم با دشمنت آخر

نگه میدارد آبش برگ را بهر سفر لاله

بدفع چشم زخمت از سواد چشم و تخم مهر

سپند کشته سوزد بر سر هر رهگذر لاله

جهاندارا او صاف تو اهلی لاله زاری گفت

که پروردش بآب دیده و خون جگر لاله

از آن پر گل کنار گلشن مدح تواش کردم

که دایم بر کنار باغ روید بیشتر لاله

چو من دارد کنار چاک لاله ودنه بایستی

که بودی دامنش از ابر لطفت پر گهر لاله

مگر همطالع من شد که از بخت سیه چون من

تنور افتاده نانی یافت قسمت از قدر لاله

همیشه تا فروغ مهر گردد بر شفق پیدا

فروزان تر از آن شبنم که باشد صبح در لاله

چراغ دولتت باد از دم روشندلان پیدا

کزین بهتر نیابد گلشن اهل نظر لاله

... کاسه های سرش عبیر آمیز

خوشتر از لاله های جمرانی

من گواهم که سالها بودم ...

... خوان کرم چو رزق مقدر نهاده یی

صاحب هنر قبول تو یا بد نه لاله وار

هرخس که هست بر سرش افسر نهاده یی ...

... بیا ثبات قدم بین و پای بر جایی

ز داغ بهر تو چون لاله سینه سازم چاک

ز جیب جامه درم همچو گل بر عنایی ...

... با جسم پاک آمد و با چشم پاک رفت

چون چشم لاله نرگس خوبان ز داغ او

از بس که ریخت خون جگر در مغاک رفت ...

... بگذر ز باغ دهر اگر مرغ زیرکی

کاین لاله زار خاک عزیزان به خون سرشت

گر هم کسی به تخت سلیمان رسد چه سود ...

... بر خلق مزن نیش

کز باغ مکافات گل و لاله نچینی

گر خار نشانی ...

... بی سرو قدت عمر تبه گشت مرا

از بسکه بدل چو لاله ناخن زده ام

خون در بنه ناخنان سیه گشت مرا

از گلشن عیش جام مقصود که جست

تا لاله صفت چهره بخوناب نشست

چون سیب دل آغشته بخون باش ز دهر ...

ای برهمن آن عارض چون لاله پرست

رخسار بتان چارده ساله پرست ...

شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد

چون لاله بداغ او دلم خوش باشد

آتش بدلم در افتد از یاد لبش ...

... در گریه خون غنچه خندان آمد

در عهد تو چار ضرب زد لاله زرشک

با طاس قلندری بدوران آمد

... هستی گل از فراخ دستی خیزد

در ساغر لاله جرعه خون دلست

پیداست کزین جرعه چه مستی خیزد

... پیوسته نه بر دل کسان داغ نهند

خود نیز چو لاله گه گهی داغ کشند