... بقلم هم نکشد مثل تو صورتگر چین

سرو نازی که بود لاله رخ و غنچه دهن

آفتابا به چمن گر گذری سرو صفت ...

... اینچنین کان روی زیبا در نظر آید مرا

چهره ام زرد و سرشکم لاله گون خواهد شدن

من نظر پوشم مبادا در دلم آید درون ...

... گریه شب بحال خود آه سحر هم آنچنان

سبزه دمید و خشک شد لاله شکفت و برگ ریخت

نرگس مست را بگل میل نظر هم آنچنان ...

سوختم چون لاله چشمی بر دل چاکم فکن

یا برآر از خاک یا یکباره در خاکم فکن ...

... کو باد که بویی برد از پیرهن تو

اهلی کفنت لاله صفت هرکه شکافد

یابد جگر سوخته یی در کفن تو

... پهلوی هر که نشینیم بسوزد دل او

جان من مایل آن لاله رخ از داغ دل است

نیست چون شاخ گل از باد هوا مایل او ...

... کز سعادت شده اوج مه نو منزل او

خالی از داغ دلی لاله صفت کی باشد

عاشق سوخته گل گل ندهد از گل او ...

... رخ تو گلشن حسن است و نرگس مستت

میان لاله و نسرین فتاده خواب زده

من از لب تو خرابم همآن دوای منست ...

تنم که غرقه بخون اشک لاله گون کرده

شهید عشق ترا شست و شو بخون کرده ...

... گر دیک دل ز گریه نیارم بجوش به

اهلی ز وصف لاله رخان لب چه بسته یی

بلبل بهر صفت که بود در خروش به

دود چراغ خوردنم کرد چو لاله دل سیه

گل ندهد بغیر از این آب و هوای خانقه ...

... رخ تافتی باز از غمم چون ماه نو بگداختی

من خود چه ارزم پیش تو کز لاله رویان جهان

شد صدهزاران خاک و تو قدر یکی نشناختی ...

... ایکه از روی چو گل یاد آری و خال سیاه

وه تو هم عاشق مگر بر لاله رخسار منی

گرچه چون اهلی نگردم هرگز از وصل تو شاد ...

... گر ساقی ما را تو ببینی بپرستی

فردا ز تو چون لاله اثر نیست درین باغ

امروز قدح گیر به شکرانه که هستی ...

... کعبه آنست که غمخواری درمانده کنی

پرده بر اهلی دلسوخته چون لاله مدر

سهل باشد که دلی سوخته شرمنده کنی

از خون دیدها شد کوی تو لاله زاری

بس دیده خاک ره شد کو چشم اعتباری ...

... سعی آن کن که بدین مرتبه لایق باشی

حسن عذارا نه که با لاله عذاران نبود

همه عذر است هر آنگه که تو وامق باشی ...

... شد چشم شهیدان تو در کاسه سر خشک

زان رشک که کردی نظری لاله ستان را

ای مرهم دل چند گشاید پی تیرت ...

... همیشه تا چو رخ و موی نو خطای سنبل

نقاب لاله کند جعد زلف پر خم را

بهار عمر تو بادا شکفته تر هم دم ...

... گلگشت عاشقان همه در خون خود بود

اینست لاله زار شهیدان کربلا

در خون نشسته تشنه لبان تا که غم برد ...

... شیشه و جام شراب بر سر عبهر شکست

باد چو با لاله گفت قصه پرهیز او

ساغر خود را بسنگ با می احمر شکست ...

... تاجوری را که نیتس داغ غلامی ز وی

دست قضا لاله وار بر سرش افسر شکست

هرکه نه بر نام او سکه زد آن زر بسوخت ...

... تیر تو مانند کاف سینه گردون شکافت

تیغ تو چون لاله الف قد دو پیکر شکست

چتر مه از بسکه دید سرزنش از چتر تو ...