چون لاله از داغ درون دارم دهان بر دود دل

مگذار کز جورت زبان بگشایم ای مقصود دل ...

... دردا که در پی دل بیهوده میدویدم

خواهم بخاک بردن چون لاله داغ حسرت

کز گلشن وصالش هرگز گلی نچیدم ...

در صحبت کس جام فراغی نکشیدیم

چون لاله کجا بود که داغی نکشیدیم

هرگز نگذشتی به رهی ایمه شبگرد

کاندر رهت از آه چراغی نکشیدیم

بی روی تو منت ز گل لاله نبردیم

هرگز ز خسی گنده دماغی نکشیدیم ...

از داغ می اگرچه در آتش چو لاله ام

باری چو لاله سوخته یک پیاله ام

من خود چه اختیار به می داشتی و جام ...

نوروزی ازین ما بفراغی ننشستیم

با لاله رخی گوشه باغی ننشستیم

مردیم بتاریکی و تنهایی هجران ...

... آن کشته که در وصله زاغی ننشستیم

اهلی بشکن لاله صفت ساغر و برخیز

خوش کاین همه در بند ایاغی ننشستیم

... پروانه شمع رخ زیبا پسرانم

شرح غم پنهان چه دهم زانکه چو لاله

پیداست که از وادی خونین جگرانم ...

چون لاله جگر چاک شدم غرقه بخون هم

از داغ درون سوختم از زخم برون هم ...

... تو مست عیش چونگل من خوار و زار بیتو

چون لاله در بیابان با چشم خونفشانم

شبها بپاس کویت من چون سگ و تو غافل ...

... دلی چو خانه زنبور پر ز خون دارم

چو لاله ظاهر و باطن در آتش است مرا

که داغ هم ز درون و هم از برون دارم ...

... پایش به هوای قد و بالای تو بوسم

روی تو تصور کنم و لاله و گل را

از حسرت رخسار دل آرای تو بوسم ...

منم آنکه مست و بیخود ز غم تو لاله رویم

همه عشق و درد و داغم همه شوق و آرزویم ...

... بسکه من از هر طرف خار ملامت کاشتم

لاله وار آورده ام خار ملامت از ازل

من برسوایی علم روز ازل افراشتم ...

... بیم بود که جیب جان چاک ازین ستم زنم

چاک جگر رقم زند لاله صفت هلاک من

چند ز زخم ناخنان بر جگر این رقم زنم ...

من که چون لاله ز داغ تو بر افروخته ام

رخ بر افروخته ام از می و دلسوخته ام ...

من کز غمت ز دیده می لاله گون خورم

گر بیتو لب بلب جام خون خورم ...

... شکسته تر ز هلالم ببین که چون شده ام

تو خواستی جگرم پاره پاره لاله صفت

بهر صفت که تو میخواستی کنون شده ام ...

... دلم ز گریه خون گرچه سوختم باری

شکفته تر ز گل اشک لاله گون شده ام

مرا به گلشن وصل تو جای بایستی ...

... کس نیستکه در صحبت او نیست خراشی

جز لاله رخ خود گل بیخار ندیدیم

او برده بعیاری و شوخی دل مردم ...

... من هم نه در ترکش ازین تیر ندارم

هر سرو که برخاست منش لاله باغم

کو داغ جوانی که من پیر ندارم ...

... حل این نکته ز مستان قباپوش کنم

من و خون خوردن از او گو مدهم لاله قدح

خون خورم به که می از دست خسان نوش کنم ...

از جهان چون لاله داغت ایسهی قد میبریم

از ازل آورده ایم این داغ و با خود میبریم ...