... تیغ تو کلید در گنجینه او بود

چون لاله بهر دل که نگه کردم ازین باغ

داغ کهنش از غم دیرینه او بود ...

... خوناب حسرت از جگر بیستون رود

اهلی چو لاله سینه بناخن چه بر شکافت

باور مکن که داغ تواش از درون رود

... با آفتاب رویت تاب نظر ندارد

در لاله زار عالم یکدل نمیتوان یافت

کز داغ آرزویت خون در جگر ندارد ...

... وصف رخسار بتان نازکتر از اهلی که کرد

بلبلی باید که وصف لاله و نسرین کند

... بغیر بخت بدم رهنمون نخواهد شد

چو لاله ظاهر حالم بجرعه یی خوش کن

اگر چه مرهم زخم درون نخواهد شد ...

... کاین بصارت ز چنین بی بصران نتوان دید

گنج مهری که بر او لاله صفت مهر وفاست

جز بویرانه خونین جگران نتوان دید ...

... ز زخم حسرت فرهاد اگر کوه آگهی یابد

سزد کز چشمه چشمش سرشک لاله گون آید

فسون بر من مدم زاهد که من دیوانه عشقم ...

... بهل تا یک نفس گوشم به قول چنگ و نی باشد

ز داغ لاله رخساران به مردن دل بنه اهلی

که جز مردن دل ما را دوای درد کی باشد

شوخی که می نخورده دل خلق خون کند

وای آنزمان که چهره ز خون لاله گون کند

گوید مجوی وصلم و نظاره هم مکن ...

آن سبز چو رنگش ز می ناب برآید

از سبزه تر لاله سیراب برآید

با تیره شب هجر بساز ای دل نومید ...

... مرا چو مرغ چمن درد و داغ تازه کند

چو لاله دامن صحرا گرفته ام بی دوست

که داغ حسرت من گشت باغ تازه کند ...

... خون خورد و لب تواش پیش لب و دهن بود

گر بگشایی ام کفن لاله صفت ز بعد مرگ

زآتش داغ غم دلم سوخته در کفن بود ...

... گر بداغ تو روم تا ابد از خاک مرا

لاله وار آتش دل شعله زنان خواهد بود

گرچه خارم گلم از خاک دمد چون به رهت ...

... اندیشه مرگ و غم بهبود ندارد

از من که گذر کرد که چون لاله بدامن

داغی ز سرشک جگر آلود ندارد ...

... ساغری درکشد و پیرهنی چاک کند

برق حسن تو که بر لاله رخان آتش زد

تاچه با خرمن مشتی خس و خاشاک کند ...

... جز سجده دیدار چه از برهمن آید

چون لاله ز داغت کفنم گر بگشایند

بیرون کف خاک سیهم از کفن آید ...

... بر اجل تهمت منه کان قد رعنا می کشد

لاله بر خاک رهش اهلی نشانی می دهد

یعنی آن گلچهره خلق از داغ سودا می کشد

... تا چو گل در ته پا نشکندش خاری چند

چون گل از پرده برون آی و مبین لاله صفت

خانه آتش زده سوخته زاری چند ...

چون لاله جهانی بغمت غرقه بخونند

یکبار نگه کن که اسیران تو چونند ...

... بیا که شوق تو ما را ز کعبه باز آورد

چو لاله داغ بخود سوختم ز کوره عشق

مرا غم تو درین کوره گداز آورد ...