کاسه چشم من از شوق گل رخسار دوست

لاله رنک از خون دل گشت و سیاهی داغ اوست

از دل لیلی چو بیرون نیست مجنون یک نفس ...

... خار چراست یار گل مرغ چرا در آتش است

داغ درون چو لاله ام هیچ نگه نمیکنی

این نگری که ظاهرم چهره بخون منقش است ...

... قبله اهل وفا کعبه اهل صفاست

لاله صفت کام ماست داغ جفا از حبیب

چشم و دل بوالهوس بر گل باغ وفاست ...

... ز گلزار بهشت او را فراغ است

مگر آن گل به بستان شد که لاله

ز شرم عارضش در کنج باغ است ...

نرگس رعنا اگر چشم و چراغ گلشن است

لاله یی کز خون دل دارد نشان چشم من است

حاجت گفتن ندارد حال من ای شمع حسن ...

... آن نرگس مستانه چو بر گل نظر افکند

خون در جگر لاله خونین کفن انداخت

آزاده برآمد ز غم باد خزان سرو

زان سایه که او بر سر سرو چمن انداخت

گر تا ابد از کوه دمد لاله عجب نیست

زان خون که فلک در جگر کوهکن انداخت ...

... گمان مبر که نظر بر فراغم افتادست

چو لاله بر سر راهت فتاده ام بنگر

که هوش رفته و از کف ایاغم افتادست

بکوی او همه جا لاله زار شد اهلی

ز بسکه پنبه خونین ز داغم افتادست

... خار و گل از فروغ رخت ارغوانی است

جامی ببخش و چهره ما لاله رنگ کن

کاندر بهار عمر رخ ما خزانی است ...

... خزان غم ورق گرداند و بوی نوبهار آمد

رخ زردم ز شادی لاله گون خواهد شدن وقت است

گذشت آن خشکسان غم مریز ای دیده سیل خون ...

... بسکه از سیل سرشکم بستر و بالین ترست

لاله را با اشک خونین ام چه نسبت می کنند

لاله گر از خون بر آید اشک من خونین ترست

عاشقان را در صف خوبان کسی کی جا دهد ...

... گل جمال تو شد تا چراغ بزم افروز

چو لاله نیست دلی کز غمت در آتش نیست

اگر پری طلبم چون تو آدمی نبود ...

... ببخت من چو رسید آتش جگر سوزست

اگر چه لاله حسرت دمید از گل ما

هنوز داغ تو بر جان حسرت اندوزست ...

آن شمع گلرخان که رخش لاله زار ماست

طوفان آتشی است که در روزگار ماست ...

... زین آتش نهفته که در خاک میبریم

تا حشر لاله یی که دمد داغدار ماست

در دام عشق ما ز سر شوق میرویم ...

... گناه کاسه زدن شیخ را چو غنچه نهان

گناه ماست که چون لاله بر سر علم است

گدای پیر مغنم به خانقه چه روم ...

... باما هنوز آن عشوه گر در شیوه عیاری است

بس لاله رخ کز داغ تو همچون گل رعنا شده

تن زرد و بیمار از غمت رویش ز خون گلناری است ...

... دود چراغ و محنت شبهای تار چند

از خون دل کنار و برم لاله زار شد

خود در میان آتش و گل در کنار چند ...

ایکه رخسارت ز روی لاله آب و رنگ برد

دامن پاک تو از آیینه دل زنگ برد ...

فصل بهار و خلق بعشرت نشسته اند

مارا چو لاله ساغر عشرت شکسته اند

بیرون خرم ام ای گل خندان که در چمن

آیین نوبهار بیاد تو بسته اند

از خاک کشتگان غمت لاله می دمد

یعنی هنوز ز آتش داغت نرسته اند ...

... رشته کاین کار کند رشته زنار بود

زین چمن هرچه نه چون لاله درو داغ دلیست

گر همه شاخ گل تازه بود خار بود ...

... وه که از آه درون دودم به خرمن می رود

دامن چون دامن صحراست دایم لاله زار

بس که خون دل ز چشمم تا به دامن می رود ...