... از بسکه خونگریست دل عاشقان بدرد

صحرا و کوه و دشت همه لاله زار شد

کوهی ز کف دل نرود یک نفس زدن ...

... عکس سواد خال تو ایماه گلعذار

در جان پاک لاله کهسار در رود

تا پیش پای یار بیفتد بخاک راه ...

... دل بزلف و عارض آنماه بند

در میان لاله و ریحان مپرس

در دل او شین و دیدارش ببین ...

... آتشی دارد دل سنگ از محبت در نهاد

داغ دارد لاله بر جان از دل بریان سنگ

بر معادن دست یابد زر سرخ آرد بدست ...

... کوهی از اندیشه خال رخش

همچو لاله داغ در دل سوخته

... کوهیا در سرای آن گل روی

آمد از سنگ و خاک او لاله

... دید کوهی کز نسیم روی خود

لاله را چون شمع می افروختی

... هر چند خار غم دمد از باغ وراغ ما

اهلی چو لاله داغ غم او نهان مکن

تا مدعی بخاک برد رشگ داغ ما

... ننهد تن سگ کوی تو به خاکستر ما

جرعه یی بخش که چون لاله زغم سوخته ایم

تا بکی بشکنی از سنگ ستم ساغر ما ...

... بشکست بیک غمزه صف صف شکنان را

چون لاله بجز داغ وفا هیچ نیابی

گر چاک کنی سینه خونین کفنان را ...

... سرچشمه حیات کجا آب جو کجا

هر کو نشد لاله جگر خون از آن غزال

از وادی محبت او یافت بو کجا ...

... مشکل کزین سودای دل غیر از زبان خیزد مرا

بس کز هوای گلرخان چون لاله می سوزد دلم

جز داغ حسرت کی گلی زین گلستان خیزد مرا ...

... بشناس حق اشگم کز آب دو چشم من

بشکفت گل خوبی بس لاله عذاری را

از جور تو گر نالم آزرده شوی ناگه ...

... میازار دیگر دل آزرده را

از آن لاله در خون خود غرقه است

که بر داغ دل می درد پرده را ...

... همیشه خون جگر داده اند مهمان را

چو لاله دامنت از خون ما نشان دارد

اگرچه بر زده ای چابکانه دامان را ...

... عشقت نشانه ساخت به داغ جنون مرا

رخسار لاله رنگ تو در دیده بایدم

بی تو چه سود چهره بخون لاله گون مرا

این سرخ رویی ام بس اگر می کند فلک ...

... بخت بد است در همه جا رهنمون مرا

اهلی چو لاله خاک رهم لیک خوشدلم

کز دل نرفت داغ غم او برون مرا

... به آفتاب چه نسبت ستاره سوخته را

بیا و لاله صفت چاک ساز سینه من

برون فکن جگر پاره پاره سوخته را ...

... در گلستان جهان زان روی خاک ره شدیم

تا به یاد لاله رویان گل دمد از خاک ما

غم مخور اهلی ز چاک سینه کز اقبال عشق ...

... آه این چه نو گل است که در بوستان حسن

چون لاله هر که می نگرم داغدار ازوست

کس را بمهوشی نرسد ناز پیش او ...

آن شاخ گل که رونق سرو و سمن ازوست

صد دل چو لاله غرقه به خون در کفن ازوست

شیرین دهان من چو لب یار می گزد ...