چون دید زینب شمر را به میدان

بر سینه شاهنشه شهیدان

بر سر زد و گفتا به آه و افغان

در نزد ابن سعد نامسلمان

ظالم چگونه می‌کنی نظاره

کز هر طرف پیاده و سواره

جسم حسین سازند پاره‌پاره

از خنجر و تیر و سنان و پیکان

ای بی‌حیا مگر دلت ز سنگ است

بر عترت رسول کار تنگ است

کفار را از کرده تو ننگ است

آخر حسین من بود مسلمان

نبود روا کنند یک سپاهی

چندین جفا در قتل بی‌گناهی

غیر از حسین نبود مرا پناهی

رحمی نما بر حال این غریبان

این بی‌گنه سبط پیمبر تست

کامروز دستگیر لشگر تست

در زیر خنجر در برابر تست

زار و غریب و بی‌معین و عطشان

از تشنگی رفته ز پیکرش تاب

بر وی بده بهر خدا کفی آب

او را به وقت مرگ کن تو سیراب

راضی مشو عطشان حسین دهد جان

ای کرده راه کفر و کینه را طی

گشته بهار بی‌کسان ز تو دی

آخر کشیدی بهر گندم ری

خنجر در این صحرا به روی مهمان

هر چند زینب کرد بی‌قراری

سیل سرشک از دیده کرد جاری

ننمود او را ابن‌سعد یاری

گفتا چه (صامت) با دل پریشان