بشنو اگرت هست به سر شور تولی

کز لطف خداوند تبارک و تعالی

بر آل کسا داده چنین رتبه والا

واندر سر ایشان بنهاد افسر لولا

شد راوی این نغز خبر دخت پیمبر

اینگونه که یک روز پدر آدم از در

فرمود که ای طاهره طهر مطهر

برخیز و کسای پدر خویش بیاور

آنگاه حسن شد ز در حجره نمودار

با فاطمه بسرود که ای مام وفادار

بر شامه رسد رایحه احمد مختار

شد هادی وی فاطمه برسید ابرار

آمد ز در آنگاه نهنگ یم عرفان

شاه شهداء واسطه عالم امکان

مستفسر آن رایحه شد وز سر احسان

رخصت طلبید از نبی و خرم و خندان

پس شیر خدا ماحصل سوره والطور

کش خوانده به تمثال خدا نور علی نور

آمد بدر حجره علی خرم و مسرور

از نگهت آن بوی سبب جست به دستور

خاتون قیامت چو به ایشان نظر انداخت

از دیده ز مهجوری یاران گهر انداخت

نزد پدر از شوق کسا پرده برانداخت

وز فرط تضرع بدل وی شرر انداخت

آن لحظهبه سکان سما غلغله افتاد

جستند ز ایزد سوی آن پنج تن ارشاد

از مصدر عزت ملک العرش ندا داد

کین فاطمه است و در و شوی و دو اولاد

پس روح الامین اذن طلب کرد ز داور

آمد به زمین سود جبین نزد پیمبر

کی واسطه واجب و ممکن چه شود گر

جبریل به پای تو نهد زیر کسا سر

تا گردش ایام چه در مد نظر داشت

و ز خصمی این پنج تن آخر چه بشر داشت

از خستن دندان نبی چشم گهر داشت

بشکستن پهلوی بتولش به نظر داشت

شاه شهدا را به هواخواهی اشرار

آواره نمود از حرم احمد مختار

در کرب و بلا برده در آن وادی خونخوار

از مرگ جوانان و غم یاور و انصار

ببرید سرش را ز بدن شمر به بی‌باک

زهرا و علی و حسن و خواجه لولاک

آمد به سلام تن آن کشته صد چاک

می‌کرد نبی نوحه و می‌ریخت به سر خاک

لبیک کنان جست ز جا آن تن بی‌سر

ملحق به تنش شد سر و در نزد پیمبر

افشاند سرشک بصر و کرد فغان سر

کی جد گرامی به من غمزده بنگر

بعد از تو ز حق تو رعایت ننمودند

مردان مرا طعمه شمشیر نمودند

اموال مرا دست به تاراج گشودند

معجر ز سر زینب و کلثوم ربودند

پس فاطمه از بهر شکایت ببر باب

از خون جگرکرد به دامن گهر ناب

کی باب ببین حال حسین من بی‌تاب

این بود جزای من و حق تو ز احباب

اذنم بده ای باب که با دیده خونین

از خون حسین گیسوی خود سازم رنگین

فرمود چنین فاطمه را ختم نبیین

تو پنجه گیسو بنمارنگ نگارین