دمید از طرف گردون ماه ماتم

واویلا

رسید از نو جهان را نوبت غم

واویلا

چو زلف تو عروسان تتاری

واویلا

پریشان شد دگر اوضاع عالم

واویلا

زمین را راست آمد کارزاری

واویلا

فلک را پشت از این تیمار شد خم

واویلا

چو احوال دل از کف داده گان باز

واویلا

جهان را ساز و سامان رفته درهم

واویلا

سپهر سخت روی از سست رایی

واویلا

چه خصمی داشت با اولاد آدم

واویلا

نبینی مرد و زن را پیر و برنا

واویلا

نهان و فاش اگر افزون اگر کم

واویلا

گر اینستی سرشک اشکباران

واویلا

دو عالم را برد سیل دمادم

واویلا

سرا پا گیتی از اشک جگرگون

واویلا

شود ویران زنی تا چشم برهم

واویلا

درین ماتم خروشان مست و مستور

واویلا

به حسرت عاقل و دیوانه توأم

واویلا

از این پس زیبد ار باشم صفایی

واویلا

به افغان هم زبان با ناله همدم

واویلا