مصراع دوم باید بدین صورت، اصلاح گردد: در شنیدن، بر سخنور، «منّتِ» احسان نهند. شد سخن، در روزگار ما، چنان کاسد که خلق / در شنیدن، بر سخنور، «منّتِ احسان» نهند. این سخن، صائب، نالهی همیشگی تاریخ است. وقتی که میخواهند به سخنی گوش کنند، برای سخنور، منّت هم میگذارند. مظفر محمدی الموتی.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
معرفی آهنگهایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
replyپاسخگویی به این حاشیه flagگزارش حاشیهٔ نامناسب linkرونوشت نشانی حاشیه
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.