گنجور

 
صائب تبریزی

به درویش از تهیدستی گوارا مرگ می گردد

خزان فصل بهار مردم بی برگ می گردد

چراغی را که روغن می کشد دودی نمی باشد

ندارد آه حسرت هر که شادی مرگ می گردد

 
نسک‌بان: جستجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی
sunny dark_mode