امیر گنه: مه یارْ مُحکَمْ بی قصوره
خودْ حوره، ونه منزلْ وجا به نُوره
امرو بنواختْ بیمه، شه ماهِ نوره
عاج دیمِ سَرْ هشْنّیهْ شه موره
منْ بهشْتمهْ شه خور و مونگ نوره
شه آیینه روره، دْ چشمُونِ سوره
کَسْ ونهْ که مه پیغومْ بَوُوئه، اوره
«منْ نقره دَکرْدْ دارمهْ، ته یاسهْ، موره»
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
امیر می‌گوید: یار من، سخت دارای بی‌کم و کاستی است / خودش خوروش و جا و مکانش نورانی است
امروز ماه نو خود را نوازش دادم / که بر روی چهره‌ی عاج‌گون خود موها را فروهشته بود
من آن خورشیدروی ماه نو را جا گذاشتم / آن آیینه‌روی و نور دو چشمانم را
کسی باید که پیام مرا به او برساند و بگوید که: / «من موی خود را برای تو چون نقره سپید کرده‌ام»
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی آهنگهایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.