قوله تعالی: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.

هَلْ أَتاکَ حَدِیثُ الْغاشِیَةِ (۱) رسید بتو سخن آن روز که در آید بر هر چیز و بر هر کس؟.

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خاشِعَةٌ (۲) رویهاست آن روز فرو شکسته از خواری.

عامِلَةٌ ناصِبَةٌ (۳) درین جهان کار کنندگان و رنجوران.

تَصْلی‌ ناراً حامِیَةً (۴) و در آن جهان بآتش سوزان رسان.

تُسْقی‌ مِنْ عَیْنٍ آنِیَةٍ (۵) می‌آشامانند ایشان را از چشمه‌های بغایت گرمی رسیده جوشان.

لَیْسَ لَهُمْ طَعامٌ نیست ایشان را هیچ خورش إِلَّا مِنْ ضَرِیعٍ (۶) مگر از خار درشت تلخ.

لا یُسْمِنُ وَ لا یُغْنِی مِنْ جُوعٍ (۷) که نه فربه کند و نه از گرسنگی سود دارد.

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناعِمَةٌ (۸) رویهاست آن روز بناز.

لِسَعْیِها راضِیَةٌ (۹) کردار خویش را پسندگار.

فِی جَنَّةٍ عالِیَةٍ (۱۰) در بهشتی بر بالای.

لا تَسْمَعُ فِیها لاغِیَةً (۱۱) در بهشت هیچ سخن نابکار و ناخوش نشنوند.

فِیها عَیْنٌ جارِیَةٌ (۱۲) در آن بهشت چشمه‌های روان.

وَ أَکْوابٌ مَوْضُوعَةٌ (۱۴) و پیرایه‌های شراب نهاده.

فِیها سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ (۱۳) در آن تختها است بلند برداشته.

وَ نَمارِقُ مَصْفُوفَةٌ (۱۵) و بالشها نهاده بر رسته.

وَ زَرابِیُّ مَبْثُوثَةٌ (۱۶) و طنفسه های پراکنده گسترانیده.

أَ فَلا یَنْظُرُونَ إِلَی الْإِبِلِ در نمینگرند در شتر کَیْفَ خُلِقَتْ (۱۷) که چون آفریدند آن را؟

وَ إِلَی السَّماءِ کَیْفَ رُفِعَتْ (۱۸) و در آسمان که چون برآوردند آن را؟

وَ إِلَی الْجِبالِ کَیْفَ نُصِبَتْ (۱۹) و در کوه‌ها که چون برکشیدند آن را؟

وَ إِلَی الْأَرْضِ کَیْفَ سُطِحَتْ (۲۰) و در زمین که چون گسترانیدند آن را؟

فَذَکِّرْ یاد کن و پند ده إِنَّما أَنْتَ مُذَکِّرٌ (۲۱) که تو در یاد دهی پند ده.

لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُصَیْطِرٍ (۲۲) تو بر دشمنان برگماشته‌ای، دسترس دار نیستی.

فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذابَ الْأَکْبَرَ (۲۴) عذاب کند اللَّه او را بعذاب مهین.

إِلَّا مَنْ تَوَلَّی وَ کَفَرَ (۲۳) لکن هر که برگردد و بنگرود.

إِنَّ إِلَیْنا إِیابَهُمْ (۲۵) با ماست بازگشت ایشان.

ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنا حِسابَهُمْ (۲۶) پس آن گه بر ما است شمار و پاداش ایشان.