رخی چنین که تو داری کدام مو دارد

خدا همیشه ز چشم بدت نگه دارد

بکش نخست مرا گر گه محبت تست

که بنده از همه بسیار تر گنه دارد

غلام آن سگ کویم که چون شناخت مرا

بر آستان تو کمتر ز خاک ره دارد

به چین زلف سیه چشمت آهوی ختن است

که بر کنار گل و سبزه خوابگاه دارد

همیشه تشنه وصلت ز شوق زلف و زنخ

دو دست در رسن و دیده سوی چه دارد

قیامتست بخوبی رخت که در وی زلف

بجرم زیر بری نامه سیه دارد

چو کوس حسن زدی قلب عاشقان مشکن

که تاج و تخت شهان زینت از سیه دارد

کمال فهم سخن نیست در گدا طبعان

سخن در است و تعلق بگوش شه دارد