ای رخ سعد اخترت فتنهٔ دل‌های قوم

چشم تو بیدار را راهزن آمد به نوم

روی بشو مو بتاب ز سر بنه خواب یوم

که آخر از کم‌دلی سپر بینداخت صوم

پیر مغان باز دوش جانب خم رو نمود

خشتش از سر گرفت میکده خوشبو نمود

منادیِ میْ‌کشی روان به هر سو نمود

صافی چون شد افق هلال ابرو نمود

شیخ به جمع مرید گرچه بسی خسته شد

ز بیست چون رفت چار جمعش بگسسته شد

به چار چون سه فزود دکان او بسته شد

سلخ چو رفت چار جمعش بگسسته شد

حالی رعب از عوام به شیخ سالوس بین

به بزم رقص از خواص شوخ شکر بوس بین

به شاهد آیین نگر به زاهد افسوس بین

به جای موذن به کوی ولولهٔ کوس بین

در رمضان ای پسر ز چهرت اقبال رفت

ز طره‌ات تاب شد ز خال تو حال رفت

ولی نه تنها به تو بر این منوال رفت

به من هم ایام صوم ماهی چون سال رفت

میم لبا روزه برد مکارمت از صفات

بس الف قد تو دال شد اندر صلات

جیم دو زلفت نشست چندی چون دزد مات

کنون بیا و بیار میی چو عین الحیات

نگارکان دزد هوش به نرگس مستشان

ز جعد عنبرفروش سرها پابستشان

تیر ستم بر قلوب جهنده از شستشان

مغبچگان جفت جفت به دست همدستشان