همان گه بفرمود تا زآن گروه

تنی صد شدند از بر تیغ کوه

همی راه دشمن نگهداشتند

خروش از بر چرخ بگذاشتند

همان شب یکی کنده فرمود شاه

کشیدند بیل و تبرها به راه

بر آن ره یکی کنده کردند ژرف

درازا و بالا و پهنا شگرف

بنه بر سر کُه کشیدند نیز

جز از خیمه دیگر نماندند چیز

سوی کوه دیدند پر میوه دار

سراسر همه چشمه و مرغزار

به مژده سوی آتبین آمدند

همی زآسمان بر زمین آمدند

که این کوه سرتاسر آب و گیاست

به گیتی چنین جایگاهی کجاست

چنین داد پاسخ که گر کوش دوش

رها کرد ما را و شد سوی کوش

نکرد آفریننده ما را یله

ز یزدان نداریم هرگز گله

نبسته ست هرگز دری بر کسی

که نشگاد درها بر او بر بسی

چنین جای را کی تواند ستد

مگر بخت بد بر من آرد لگد