... به بادبان صبا کله های نعمانی

بدان رسید ز سعی نسیم باد بهار

که لاف می زند از لطف روح حیوانی ...

... که ذیل عفو بدین ماجرا بپوشانی

همیشه تا به بهاران هوا به صفحه باغ

هزار نقش نگارد ز خط ریحانی ...

... پیش عشاق تو شب ها به غرامت برخاست

در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو

به هواداری آن عارض و قامت برخاست ...

خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

ساقی کجاست گو سبب انتظار چیست ...

... خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال

چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد ...

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد

بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

غبار خط بپوشانید خورشید رخش یا رب ...

... مرغ زیرک نزند در چمنش پرده سرای

هر بهاری که به دنباله خزانی دارد

مدعی گو لغز و نکته به حافظ مفروش ...

... شهنشاه مظفر فر شجاع ملک و دین منصور

که جود بی دریغش خنده بر ابر بهاران زد

از آن ساعت که جام می به دست او مشرف شد ...

گل بی رخ یار خوش نباشد

بی باده بهار خوش نباشد

طرف چمن و طواف بستان ...

... آن همه ناز و تنعم که خزان می فرمود

عاقبت در قدم باد بهار آخر شد

شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل ...

... آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست

خون چکید از شاخ گل باد بهار ان را چه شد

کس نمی گوید که یاری داشت حق دوستی ...

... درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد

تنور لاله چنان برفروخت باد بهار

که غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد ...

... که به کام دل ما آن بشد و این آمد

رسم بدعهدی ایام چو دید ابر بهار

گریه اش بر سمن و سنبل و نسرین آمد ...

... خودپسندی جان من برهان نادانی بود

مجلس انس و بهار و بحث شعر اندر میان

نستدن جام می از جانان گران جانی بود ...

... مکاره می نشیند و محتاله می رود

باد بهار می وزد از گلستان شاه

وز ژاله باده در قدح لاله می رود ...

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید ...

... که پیر باده فروشش به جرعه ای نخرید

بهار می گذرد دادگسترا دریاب

که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید

ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر

بازآ که ریخت بی گل رویت بهار عمر

از دیده گر سرشک چو باران چکد رواست ...

... وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن

چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور ...

... چو غنچه گرچه فروبستگیست کار جهان

تو همچو باد بهاری گره گشا می باش

وفا مجوی ز کس ور سخن نمی شنوی ...

... زهد گران که شاهد و ساقی نمی خرند

در حلقه چمن به نسیم بهار بخش

راهم شراب لعل زد ای میر عاشقان ...

... درکش زبان و پرده نگه دار و می بنوش

ساقی بهار می رسد و وجه می نماند

فکری بکن که خون دل آمد ز غم به جوش

عشق است و مفلسی و جوانی و نوبهار

عذرم پذیر و جرم به ذیل کرم بپوش ...