... اگر بگیرم روزی من آستین ترا

اگر چه خامش مردم که شعر باید گفت

زبان من به روی گردد آفرین ترا

کس فرستاد به سر اندر عیار مرا

که مکن یاد به شعر اندر بسیار مرا

وین فژه پیر ز بهر تو مرا خوار گرفت ...

... ای فلک از حال دشمنانش همی خند

آخر شعر آن کنم که اول گفتم

دیر زیاد آن بزرگوار خداوند

... دلم خزانه پر گنج بود و گنج سخن

نشان نامه ما مهر و شعر عنوان بود

همیشه شاد و ندانستمی که غم چه بود

دلم نشاط و طرب را فراخ میدان بود

بسا دلا که به سان حریر کرده به شعر

از آن سپس که به کردار سنگ و سندان بود ...

... شد آن زمانه که او پیشکار میران بود

همیشه شعر ورا زی ملوک دیوان است

همیشه شعر ورا زی ملوک دیوان بود

شد آن زمانه که شعرش همه جهان بنوشت

شد آن زمانه که او شاعر خراسان بود ...

... این عجبتر که می نداند او

شعر از شعر و خنب را از خن

... جز به سزاوار میر گفت ندانم

ورچه جریرم به شعر و طایی و حسان

مدح امیری که مدح زوست جهان را ...

ای مج کنون تو شعر من از بر کن و بخوان

از من دل و سگالش از تو تن و روان ...

آن چیست بر آن طبق همی تابد

چون ملحم زیر شعر عنابی

ساقش به مثل چو ساعد حورا ...

... ابر شبیر زهرا روز محشر

مرا گوید ز چندین شعر شاهان

ز چندین عاشقانه شعر دلبر

به من ده تا بدارم یادگاری ...

... چو تعویذی فرو آویزم از بر

کم از شعری که سوی ما فرستی

نه ام اندر خور گفتار وز در

مگر خود شعر بر من برنزیبد

مگر خود نیستم ای دوست در خور ...

... سخن گفتن خوب و طبع روان

به شعر آرم این نامه را گفت من

از او شادمان شد دل انجمن ...

... پری روی گفت سپهبد شنود

سر شعر گلنار بگشاد زود

کمندی گشاد او ز سرو بلند ...

... پس آنگه بگفت ار ز من بشنوی

به شعر آری از دفتر پهلوی

همت گویم و هم پذیرم سپاس ...

... سپیده چو از کوه سر برکشید

شب آن چادر شعر در سرکشید

چو خورشید تابان نهان کرد روی ...

... بگاه بسیجیدن مرگ می

چو پیراهن شعر باشد بدی

فسرده تن اندر میان گناه ...

... نهاده بسی ناسزا رنگ وبوی

هم از شعر پیراهن لاژورد

یکی سرخ مقناع و شلوار زرد ...

... فروزنده اخگر چون انگشت کرد

هر آن کس که شعر مرا کرد پست

نگیردش گردون گردنده دست ...

... چو خورشید زرین سپر برگرفت

شب آن شعر پیروزه بر سر گرفت

جهاندار بنشست بر تخت عاج ...

... دشت است یا ستبرق باغ است یا خورنق

یک با دگر مطابق چون شعر سعد و اسما

ابر آمد از بیابان چون طیلسان رهبان ...

ای آنکه جز از شعر و غزل هیچ نخوانی

هرگز نکنی سیر دل از تنبل و ترفند ...

... وز آسمان شمامه کافور بر دمید

گویی که دوست قرطه شعر کبود خویش

تا جایگاه ناف به عمدا فرو درید ...