مهرداد فیلی
مهرداد فیلی در ۲ سال قبل، جمعه ۲۶ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۰۴:۳۴ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۰۳۹:
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر. آری شود ولیک به خون جگر شود. ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن
مهرداد فیلی در ۲ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۲۷ آذر ۱۴۰۰، ساعت ۰۹:۲۵ دربارهٔ نظامی » خمسه » مخزن الاسرار » بخش ۷ - نعت دوم:
با درود فراوان
در بیت : راهروان عربی را تو ماه یاوگیان عجمی را تو راه
که عربان راه رو شب را برایشان با ماه روشن کن و بیهودگویان ایرانی ( عجمی ) را راه درست نشان بده
این چه تعبیری از ما ایرانیان است مایی که سر لوحه زندگیمان گفتار و پندار و کردار نیک بوده و نخستین یکتا پرست بوده ایم را یاوه گو وبیهوده گو گوید و تناقص آنجا است که در بیت چهارم بخش هشت - نعمت سوم گوید
روی عجم ران منشین در عرب زرده روز اینک و شبدریز شب
یکدفعه چه شد که 180 درجه چرخیده و عجم ( گنگ ما ایرانیان ) را ارجح بخشیده به عرب
مهرداد فیلی در ۳ سال و ۱۱ ماه قبل، پنجشنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۹، ساعت ۲۰:۳۸ دربارهٔ نظامی » خمسه » اسکندرنامه - بخش دوم: خردنامه » بخش ۱۲ - افسانهٔ ماریه قبطیه:
درود
کجای این‌منظومه بیت (هر چیز که دل بدان گراید. گر جهد کنی بدستت آید ) وجود دارد
مهرداد فیلی در ۴ سال و ۴ ماه قبل، چهارشنبه ۶ آذر ۱۳۹۸، ساعت ۰۵:۴۵ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۰۷:
با خشنودی بسیار از نظرات سودمند دوستان
در رده نخست :
مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو
من می‌پندارم حافظ گرانقدر حال و روز ما مردمان را بیان میکند که خیالات بسیاری در سر داریم که در میانشان سرگردانیم و میخواهیم از آنها بگریزیم (تکیه بر اختر شبگرد مکن) و نقشی نو در اندازیم . اما در میان این همه افکار در تاریکی بسر می بریم و گاهی هم (بسیار) فریب این همه نقش پراکنده می‌خوریم هر چند تاج کاووس و کمر کیخسرو ربودن در سابقه اش هست و ناگهان با باز آمدن ماه نو آنهم آغاز روشن بینی اندک اندک آنهمه خیال ها محو می‌شوند و ذهن ما روشن شده و تاریکی و وحشت و سرگردانی از بین میرود و ورقی ساده پدید میآید (خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات. مگر از نقش پراکنده ورق ساده کنی) روشنی نو ماه آغازی برای برآمدن خورشید جهان افروز است که دیگر هیچ اختری در این کشتزار به دیده نیاید و خواب خفتگان را آشفته میکند
بنابر این ماه نو دستاویزیست برای رهایی از آنهمه غرق شدن در کشتزار سیاه آسمان که آن را سیاه که نه بلکه سبز می‌دیدیم