راینا
راینا در ۱ سال و ۹ ماه قبل، دوشنبه ۱۳ تیر ۱۴۰۱، ساعت ۰۰:۳۷ در پاسخ به محمدرضا دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر پنجم » بخش ۵۹ - داستان آن کنیزک کی با خر خاتون شهوت می‌راند و او را چون بز و خرس آموخته بود شهوت راندن آدمیانه و کدویی در قضیب خر می‌کرد تا از اندازه نگذرد خاتون بر آن وقوف یافت لکن دقیقهٔ کدو را ندید کنیزک را به بهانه به راه کرد جای دور و با خر جمع شد بی‌کدو و هلاک شد به فضیحت کنیزک بیگاه باز آمد و نوحه کرد که ای جانم و ای چشم روشنم کیر دیدی کدو ندیدی ذکر دیدی آن دگر ندیدی کل ناقص ملعون یعنی کل نظر و فهم ناقص ملعون و اگر نه ناقصان ظاهر جسم مرحوم‌اند ملعون نه‌اند بر خوان لیس علی الاعمی حرج نفی حرج کرد و نفی لعنت و نفی عتاب و غضب:
لطفا تعریف واژه ی "ادب" را دقیق تر و عمیق تر مورد مطالعه و تفکر و بررسی قرار دهید. منظور شاعر از کلمه "ادب" آن مفهومی که در جامعه کنونی جا افتاده، یعنی فقط بکار نبردن یکسری از واژه ها در کلام، نمیباشد. مفهوم بسیار عمیق تر از این صحبتهاست...
چه بسیار افرادی که به قول شما با "ادب" صحبت میکنند ولی در عمل انسانهای سمی، به شدت مضر، و آسیب رسانی برای اطراف هستند، و برعکس کسانی که از واژه های (در فرهنگ ما) ممنوعه استفاده کرده یا میکنند، ولی عمل و رفتار انسانی و متعالی دارند. مثل جناب مولانا که هدفش از بکار گیری این کلمات، در نهایت آموختن یک مطلب کاملا جامعه شناسانه بوده نه فحاشی و...
به نظر بنده؛ بهتر است از متون بزرگانی چون مولانا، سعدی، حافظ و... به عنوان ریفرنس رفتاری و یا ارزش گذاری های اجتماعی استفاده کنیم. چون هرکس دیگری که نوع نگاه خود را درست تر از این اساتید میداند، اگر راه را درست رفته و به شناخت و درک عمیقی از اجتماع و انسان شناسی رسیده بود، قطعا خود او هم میبایست جزو یکی از این بزرگان در زمان معاصر می بود.
در آخر هم سپاسگزارم که وقت ارزشمند خود را برای خواندن متن طولانی بنده گذاشتید.