احمد احمدی
احمد احمدی در ۴ ماه قبل، چهارشنبه ۱۰ مرداد ۱۴۰۳، ساعت ۰۴:۴۰ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر دوم » بخش ۶۲ - بیدار کردن ابلیس معاویه را کی خیز وقت نمازست:
در مصرع "تا بیاید زان نهان گشته نشان" بیابد درست‌تر به نظر می‌رسد: تا نشانی از آن نهان‌گشته بیابد.
احمد احمدی در ۹ ماه قبل، شنبه ۵ اسفند ۱۴۰۲، ساعت ۰۴:۵۵ در پاسخ به حمیدرضا دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۸۸:
ممنونم. ولی واو در مثالی که شما آورده‌اید دو تفاوت قابل توجه با واو «و آدمی» در این مصراع دارد. اول این که در ابتدای مصراع قرار گرفته و بنابراین کاملاً موجه و قابل انتظار است که به واژه بعدی متصل خوانده شود (در واقع، اگر به واژه آدمی متصل نشود باید با فتحه خوانده شود که در شعر شاعران قدیمی ظاهراً به هیچ وجه معمول نیست). دوم این که در این‌جا واوهای قبلی به واژه ماقبل خود متصل می‌شوند و این که واو آخری به شکل متفاوتی نسبت به واوهای قبلی خوانده شود برای شاعری مانند سعدی شیوه برازنده‌ای نیست، مگر آن که به لحاظ معنایی توجیهی برای این کار وجود داشته باشد. در حالی که اگر به جای واژه خورشید واژه مهر قرار بگیرد، بدون هیچ لطمه‌ای از لحاظ معنایی یا از حیث زیبایی، شعر به شکل روان‌تر و یک‌دست‌تری خوانده می‌شود.
ضمناً پری به لحاظ معنایی به آدمی نزدیک‌تر است تا به ماه و خورشید و این که با آن دو در یک گروه قرار بگیرد و آدمی با نحوه قرائت واو از بقیه متمایز باشد به لحاظ معنایی توجیهی ندارد و از سبک و سیاق شاعری مانند سعدی به دور می‌نماید.
احمد احمدی در ۹ ماه قبل، جمعه ۴ اسفند ۱۴۰۲، ساعت ۰۹:۳۵ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۸۸:
در مصراع «ماه و خورشید و پری و آدمی اندر نظرت» وزن شعر درست نیست. اگر به جای واژه «خورشید» واژه «مهر» گذاشته شود وزن شعر درست می‌شود: «ماه و مهر و پری و آدمی اندر نظرت»
احمد احمدی در ۳۰ روز قبل، دوشنبه ۲۱ آبان ۱۴۰۳، ساعت ۲۲:۰۳ دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۹: