مهدی ضیایی
مهدی ضیایی در ۲ سال و ۱۱ ماه قبل، یکشنبه ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۰، ساعت ۲۳:۳۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۱:
نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده
در اینجا پیر همانا خود حافظ است که پیر و جوان را مهمان خرابات مغان که همان دیوان شعر اوست فراخوانده است
مهدی ضیایی در ۹ سال و ۱۱ ماه قبل، یکشنبه ۱۱ خرداد ۱۳۹۳، ساعت ۰۸:۱۱ دربارهٔ سعدی » مواعظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۴:
در دو بیت آخر این غزل، سعدی با تشبیهی بدیع صورت شعر خود را به روبندی تزیین شده ومعنا ومفهوم آن را عروسی زیبا و دل ربا دانسته که درزیر نقاب لفظ پنهان است.واو از خواننده میخواهد تافقط در صورت زیبای شعر او مفتون نشده وبا کنار زدن آن نقاب از معشوق دل ربا وزیبای خود(معنا ومفهوم) برخوردار گردد
مهدی ضیایی در ۹ سال و ۱۱ ماه قبل، یکشنبه ۱۱ خرداد ۱۳۹۳، ساعت ۰۷:۰۱ دربارهٔ سعدی » مواعظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۴:
یک بیت قبل از بیت آخر به نظر می رسد عبارت به جای عبادت صحیح باشد