امیرحسین
امیرحسین در ۲ سال و ۴ ماه قبل، یکشنبه ۷ آذر ۱۴۰۰، ساعت ۱۷:۰۶ در پاسخ به طبا دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۳:
عزیز من، حتی اگر گفته شمارو درباره واژه گوز در این شعر قبول کنیم، که به نظر من این کار یک جور فرار از عدم پذیرش واقعیت هست؛ باز هم نمی‌تونیم از اشتباهی که در خوانش «گوز» به معنای «گردو» پیش میاد بگذریم. «گوز» با مصوت «او» و تلفظ (gooz یا gouz) با گوز با مصوت اُ و تلفظ (gows) خیلی متفاوت هست.
سعدی استاد سخن که نمیاد همچین اشتباهی در شعر انجام بده و گوز (gows) به معنای گردو رو هم قافیه روز قرار بده که.
اگر یک نگاه به قافیه‌ها بندازیم مصوت «او» در تمام قافیه‌ها تکرار میشه. مانند: روز، سوز، بدآموز و... . حال اینکه خوانش «گوز» به معنای «گردو» به صورت: گوز (گُز = gowz) هست. یعنی با مصوت اُ.
حتی در گویش خراسانی که هنوز هم در خیلی از مناطق مانند کاشمر، تربت حیدریه، نیشابور و ... برای گفتن گردو از واژه جوز استفاده میشه و به این حالت گفته میشه: جوز (جُز = jows) با مصوت اُ.
بنابراین لطفا نخوایم که همه چیز رو مقدس و شسته رفته و بدون تاثیر پذیرفتن از جامعه در نظر بگیریم. اون هم بخصوص در آثار کسی همچون جناب سعدی شوخ.
امیرحسین در ۵ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۱۶ آذر ۱۳۹۷، ساعت ۲۳:۰۷ دربارهٔ عارف قزوینی » تصنیف‌ها » شمارهٔ ۲۵ - گریه کن:
این تصنیف رو جناب آقای شاهرخ سالار هم با گوره عشاق اجرا کرده اند. گوش دادنش خالی از لطف نیست. من خودم این تصنیف رو با اجرای اساتید بزرگ رو بیشتر قبول دارم، اما همکاری این گروه با جناب شاهرخ سالار رو هم حیفم اومد که نامی ازش نباشه.
یک آواز هم در مایه ی دشتی توی این آلبوم هست که با این مصرع شروع میشه: بیمار درد عشق و پرستارم آرزوست، توصیه میکنم حتما گوش بدید.