سرم سبزست و لب خندان و عیش جاودان دارم

مکانم را چه می‌پرسی؟ مکان در لامکان دارم

اگر بالای هر دونی نشینم طعنه کمتر زن

که من بالای هفت اختر مکان و آشیان دارم

مرا گویی که: گنج جاودانی در تو مکنونست

من از گنج عیانی در نهانی صد نشان دارم

نه آن مشتاق در شورم که پنداری ازو دورم

جمالش را چو می‌بینم همه عین عیان دارم

بیا، ای صوفی خودبین، به خود منگر، به من دربین

که من از لذت عشقش حیات جاودان دارم

مرا در بحر اندازی و گویی: زود بیرون شو

شوم بیرون به قول تو ولیکن بیم جان دارم

بگو، ای قاسم مسکین: چه‌ها داری؟ چرا داری؟

که من این عشق پنهانی از آن جان جهان دارم