ای آنکه لقب تاش ثاقب تو

هر شب ز فلک اهرمن رماند

موئمن به زبان بر پس اذاجاء

نام پسر و کنیت تو خواند

خورشید جهان را به هر وظیفت

نور دگر از رای تو ستاند

بر چهرهٔ گیتی اگر بخواهی

خالی ز سیاهی شب نماند

گیتی به لب خشک نامرادان

بی‌دست تو آبی نمی‌رساند

وز معرکهٔ آز بی‌محابا

بی‌وجود تو کس را نمی‌رهاند

وز قدر تو اندر حروف معجم

کلک تو نهد زانکه او تواند

منشی فلک با فنون انشاء

پیش قلمت هر ز بر نداند

بر سدهٔ تو کاسمان به رغبت

آن خواهد کانجم برو فشاند

چون سایهٔ نشاندست انوری را

عشق تو وزین گونه او نشاند

گر نیست اجازه به ادخلوها

باز آیت الراحلون بخواند