زهی دست وزارت از تو معمور

چنان کز پای موسی پایهٔ طور

زهی معمار انصاف تو کرده

در و دیوار دین و داد معمور

قضا در موکب تقدیر نفراشت

ز عزمت رایتی الا که منصور

قدر در سکنهٔ ایام نگذاشت

ز عدلت فتنه‌ای الا که مستور

تو از علم اولی وز فعل آخر

چه جای صاحبست و صدر و دستور

تو پیش از عالمی گرچه درویی

چو رمز معنوی در کسوت زور

حقیقت مردم چشم وجودی

بنامیزد زهی چشم بدان دور

سموم قهرت از فرط حرارت

مزاج مرگ را کردست محرور

نسیم لطفت ار با او بکوشد

نهد در نیش کژدم نوش زنبور

تواند داد پیش از روز محشر

قضا در حشر و نشر خلق منشور

به سعی کلک تو کز خاصیت هست

صریرش را مزاج صدمت صور

اگر جاه رفیعت خود نکردست

به عمر خود جز این یک سعی مشکور

که بر گردون به حسبت سایه افکند

ازو بس خدمتی نادیده مبرور

تمامست اینکه تا صبح ابد شد

هم از معروف و هم خورشید مشهور

ترا این جاه قاهر قهر ما نیست

که قهرش مرگ را کردست مقهور

حسودت را ز بهر طعمه یک‌چند

اگر ایام فربه کرد و مغرور

همان ایام دولت روز روشن

برو کرد از تعب شبهای دیجور

جهانداری کجا آید ز نااهل

سقنقوری کجا آید ز کافور

خداوندا ز حسب بنده بشنو

به حسبت بیت ده منظوم و منثور

اگر من بنده را حرمان همی داشت

دو روز از خدمتت محروم و مهجور

تو دانی کز فرود دور گردون

مخیر نیست کس الا که مجبور

به یک بد خدمتی عاصی مدانم

که در اخلاص دارم حظ موفور

چو مرجع با رضا و رحمت تست

به هر عذرم که خواهی دار معذور

گرم غفران تو در سایه گیرد

خود آن کاری وبد نور علی نور

وگر با من به کرد من کنی کار

به طبعت بنده‌ام وز جانت مامور

بیا تا کج نشینم راست گویم

که کژی ماتم آرد راستی سور

مرا الحق ز شوق خدمت تو

دل غمناک بود و جان رنجور

یکی زین کارگیران گفت می‌دان

که بحرآباد دورست از نشابور

چو اندر موکب عالی نرفتی

مرو راهیست پر ترکان خون‌خور

یکی در کف قلج سرهال و تازان

یکی برکف قدح سرمست و مخمور

صفی‌الدین موفق هم نرفتست

وز آحاد حریفان چند مذکور

مرا از فسخ ایشان فسخ شد عزم

چو انگوری که گیرد رنگ از انگور

الا تا هیچ مقدورست و کاین

که اندر لوح محفوظست مسطور

مبادا کاین از تاثیر دوران

به گیتی بی‌مرادت هیچ مقدور

سپهر از پایهٔ قصر تو قاصر

زمان بر مدت عمر تو مقصور

ترا ملک سلیمان وز سلیمی

عدوت اندر سرای دیو مزدور