چو دلها را بتان کاشانه کردند

در اشگ از بصرها دانه کردند

سر زلف پریشان شانه کردند

زمان را در جهان افسانه کردند

چو سامانش ز هستی گشت مختل

غمش بر عیش و شادی شد مبدل

سر و کارش به مستی شد محول

می لاتقنطوا از روز اول

چو از نامحرمانش دور دیدند

سرش از عشق حق پرشور دیدند

تنش از جان و دل پرنور دیدند

سراپای وجودش عور دیدند

طلب کاران به همت پا فشردند

خداوندان ره رحمت سپردند

گدائی را به عرش از فرش بردند

زمان را از سگان خود شمردند

چو شد سرمست جام ارغوانی

ز الفاظ و کنایات و معانی

نماندش هیچ جز سبع المثانی

ز عشق آن جمال شعشعانی

بتی جا داد در بزم وصالش

که عالم مات و حیران از جمالش

هویدا نام پاکش از خصالش

جلال الدین محمد کز جلالش