بر خاطر موج است گران، دیدن ساحل

یارب تو نگه دار ز منزل سفرم را

گوشی نخراشد ز صدای جرس ما

ما قافلهٔ ریگ روانیم جهان را

دریاب اگر اهل دلی، پیشتر از صبح

چون غنچهٔ نشکفته نسیم سحری را

یارب، که دعا کرد، که چون قافله‌ی موج

آسایشِ منزل نَبُوَد در سَفَرِ ما؟

هَم‌طالعِ بیدیم، دَرین باغ، که باشد

سَر پیش‌فِکَندَن، ثَمَرِ پیش‌رَسِ ما

این‌جا که مَن‌اَم، قیمتِ دل، هر دو جهان است

آن‌جا که تویی، در چه حساب است، دلِ ما؟

ما از تو جداییم، به صورت، نه به معنی

چون فاصله‌ی بِیت بُوَد، فاصله‌ی ما

واسوختگی شیوهٔ ما نیست، و گرنه

از یک سخن سرد، دل ناز توان سوخت

در عالم فانی که بقا پا به رکاب است

گر زندگی خضر بود، نقش بر آب است

دارد خط پاکی به کف از ساده‌دلیها

دیوانهٔ ما را چه غم از روز حساب است ؟

چون کوه، بزرگانِ جهان، آن‌چه به سائل

بی‌منّت و بی‌فاصله بخشند، جواب است!

از مردمِ دنیا، طمعِ هوش، مَدارید

بیداری این طایفه خمیازهٔ خواب است

در پایهٔ خود، هیچ کسی خرد نباشد

تا جغد بود ساکن ویرانه، بزرگ است

عشق از ره تکلیف به دل پا نگذارد

سیلاب نپرسد که در خانه کدام است

گَر چاکِ گِریبان، نکُند راه‌نمایی

طفلان، چه شناسند که دیوانه کدام است؟

در ظاهر اگر شَه‌پَرِ پرواز نداریم

افشاندنِ دست از دو جهان، بال‌وپرِ ماست

روشن شود از ریختن اشک، دل ما

ابریم که روشنگر ما در جگر ماست

غربت مپسندید که افتید به زندان

بیرون ز وطن پا مگذارید که چاه است

برگرد به میخانه ازین توبهٔ ناقص

تا پیر خرابات به راهت نگرفته است

یک دلشده در دام نگاهت نگرفته است

در هالهٔ آغوش، چو ماهت نگرفته است