گر نبود خنگ مطلی لگام

زد بتوان بر قدم خویش گام

ور نبود مشربه از زر ناب

با دو کف دست، توان خورد آب

ور نبود بر سر خوان، آن و این

[...]

راه ز اندازه برون رفته ای

پی نتوان برد که چون رفته ای

عقل در این واقعه حاشا کند

عشق نه حاشا که تماشا کند

قدر دل و پایه ی جان یافتن

جز به ریاضت نتوان یافتن

جثه ی خود پاک تر از جان کنی

چونکه چهل روز به زندان کنی

مرد به زندان شرف آرد بدست

[...]

نور خدا بردمد از خوی خوش

مو به سپیدی کشد از بوی خوش

مکرم اگر چند کشد جور دهر

هم دهد از منفعت خویش بهر

در که شکستند نه باطل شود

[...]

دولت اگر دولت جمشیدی است

موی سفید آیت نومیدی است

صبح برآمد چه شوی مست خواب؟

کز سر دیوار گذشت آفتاب

رفت جانی به تغافل بسر

[...]

دائما غفلت زگستاخی بود

که برو تعظیم ازدیده رود

لاتؤاخذان نسینا، شد گواه

که بود نسیان بوجهی هم گناه

زآنکه استکمال تعظیم او نکرد

[...]

مرد تمام آن که نگفت و بکرد

وانکه بگوید، بکند نیم مرد

و آن که بگوید نکند زن بود

نیم زن است آن که نگفت و نکرد

مضی فی غفله عمری کذلک یذهب الباقی

ادرکاسا و ناولها الا یا ایها الساقی

شراب عشق میسازد ترا از سر کار آگه

نه تدقیقات مشائی نه تحقیقات اشراقی

الا یا ریح ان تمر باهل الحی فی حزوی

[...]

کسی کو آدمی را کرد بنیاد

کجا گنجد به وهم آدمی زاد

نه دانا زان خبر دارد نه اوباش

که فکر هر روان آمد چو خفاش

تو شوخی بین که ادراک اندرین راه

[...]

صوفیان کبود پوش همه

از غم دوست در خروش همه

آتش اندر دل و هوا در جان

کرده بر خاک آب دیده روان

سحرم هاتف میخانه به دولت خواهی

[...]

از ذوق صدای نایت ای رهزن هوش

وز بهر نظاره ی تو ای مایه ی نوش

چون منتظران بهر زمانی صد بار

جان بر درچشم آید و دل بر در گوش

نکوئی یا بدان کردن وبال است

[...]

با تو پس ازعلم چه گویم سخن

علم چو آید به تو گوید چه کن

ای ز وجود تو نمود همه

جود تو سرمایه ی بود همه

نام و نشانت نه و دامن کشان

میگذری بر همه دامن فشان

با همه چون جان به تن آمیزناک

[...]

مشو دلگرم اگر بخشد سپهرت

که تیزی سنان دارد سر هر موی سنجابش

عاشق جان خویش را بادیه سهمگین بود

من به هلاک راضی‌ام لاجرم از خود ایمنم

خاک دل آن روز که می‌بیختند

[...]