جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۶

ای بیش ز مه به نیکویی و کم نی

وقت است که رحمتی کنی یا هم نی

گویی که غمت هست ز جان شیرین‌تر

زیرا که ز جان سیر شدم وز غم نی