جمال‌الدین عبدالرزاق » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۲

دانی سخنت شکسته چون می‌آید

یا حرف زبان تو زبون می‌آید

تنگست به غایتی دهانت که ازو

یک حرف به دو پاره برون می‌آید