کلیم » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

ابر آب دگر بروی دنیا آورد

باید بمیان سبزه مینا آورد

این حرف نه من ز پیش خود می گویم

باران خبر از عالم بالا آورد