کلیم » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

با ما کین سپهر و انجم پیداست

ناسازی بخت بی ترحم پیداست

چون خشکی آشیانه در گلبن سبز

بیبرگی ما میان مردم پیداست