اسمش شیخ مکهّن و از مشایخ دهلی. اصلش از مضافات صوبهٔ شاه جهان آباد بوده. وجودش در عهد سلطنت اکبرشاه و جهانگیر از مکمنِ غیب ظهور نموده. مجموعهٔ فرخنده خصالی و صاحب پایهٔ عالی بوده. این دو رباعی را از وی قلمی نمود:
مِنْرباعیّاتِهِ
آن کس که به عشق، بسته پیمانِ درست
در کفر نهان ساخته ایمانِ درست
دارد به خلاف روش بوالهوسان
صد پاره دلی زیر گریبان درست
٭٭٭
از سینه غبار غم نمی‌باید شست
وز دل رقمِ الم نمی‌باید شست
پایی که به راه عشق شد خاک آلود
از آب حیات هم نمی‌باید شست