جلال عضد » دیوان اشعار » رباعیّات » شمارهٔ ۱۷

هر سرو که در بسیط عالم باشد

شاید که به پیش قامتت خم باشد

ای سرو بلند! هر دمی چشم برآر

بالای دراز را خرد کم باشد