قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۴۷۷

در عشق، به جز زیان ندارد سودم

از تیرگی اختر خود خشنودم

از بخت سیاه، بر سرم منت‌هاست

چون لاله، چراغ روشن است از دودم