قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۸

هرچند به ملک تن بود صاحب تاج

بر گردن عشق، عقل نگذارد باج

بر عشق مسلط نشود عقل، آری

مه نور ز مهر هدیه گیرد، نه خراج