قدسی مشهدی » غزلیات » شمارهٔ ۱۷۸

کسی چگونه دلم را پی سراغ شود

که در سراغ دلم خضر بی‌دماغ شود

هلاک مشرب پروانه‌ای شوم که چو صبح

تمام زندگی‌اش صرف یک چراغ شود

فراق روی بتان را طبیعت اجل است

که یک فتیله چو سوزد هزار داغ شود

فرشته‌خوی کند عشق، دیوسیرت را

به گلخن ار گذرد بوی عشق، باغ شود

اگر به گلشن کوی تو بگذرد یک بار

نسیم، باعث ترتیب صد دماغ شود