کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۷۴۲

تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو

گر ره یابد زمانه بگریزد ازو

از ابر کفت بر سر دشمن بارد

آن قطره که طوفان بلاخیزد ازو