کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۶۶

روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود

از ساده دلی رخ تو بر وی بخشود

آشفتگی زلف تو دانم زینست

در خط شدن لب تو باری چه بود؟