کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۵۰

شاید که دلم میل بسوی تو کند

زیبد که همیشه آرزوی تو کند

پروانه چو در فروغ رویت نگردد

بگذارد شمع و قصد روی تو کند